Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
se o aire xélido non debuxara
nas nosas caras un xesto obsceno
non sería de mañá
tan cedo
para enmudecer as gañas
de morderlle ao día que comeza
co canto da perdiz
batendo as ás no seu territorio
mentres permanece en si
tan cedo
amortallando os nosos pensamentos
desencantando ós negros espíritos
e ás súas débedas contraídas
unha paisaxe que nunca murcha
espectros perfectos
ao outro lado do teu
un fío condutor que nos une
dende o principio ao noso guía.
Ningún comentario:
Publicar un comentario