Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
ten moitos motivos
para imaxinar a beleza
nas estreitas e agochadas
arestas da súa pel
posadas as mans
como dúas pedras
de fai mil anos apracibles
como a verdade
onde ninguén a viu
un paxaro volve cantar
fai quiñentos vinte cinco mil seiscentos minutos
das súas vidas
posado no noiro da súa orella.
