como se por iso algo acontecera
para saber que os días
están feitos de pedra
e aínda estando mais de medio século
exiliado de itaca
ver que da pobreza nacen migueliños
a pesar de que alguén en paz descanse
non me deixou plantar unha figueira
mais creo agora
nas razóns que teñen as pedras
para queixarse do seu esgotador sobrepeso
nun principio ninguén era así
nin elas tan sequera
tampouco é igual unha pedra do monte
que calquera outra pedra
o que si é certo é que todas elas
de tan cansas que viven
son grandes poetas
antóllanse unha idea, un corpo,
ou as entrañas esparexidas
nunha ladeira
para logo quedar tan quedas
que aínda que ardan polo sol
libres das mans dos que as moldean
como non teñen tristura nin dor
non se lles escurece a alma
non se moven son impertérritas.
