Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
palabras para evitar
verbos para protexer
rúas sen bordes
onde transitan bolsas baleiras
e por unha turbia razón
alguén senta naufragado
no banco dunha alameda
entre algas e buguinas
xuntándose a marea do mar
e a das súas venas
acougando os cabalos anónimos
das ondas que rompen
intactas no peito
por onde navega un barco
cargado de anacos de pan
por inocentes planetas.
