martes, 25 de maio de 2010

a cor do alivio.

xamais
sabias que algo de min morría en ti
para non espertar xamais
déixame as túas mans para lavarme
fálame para aforrar as palabras
e pensa que dincho todo
o meu silencio tamén
tan sinxelo e dicir si
como deitarse indefenso
e convidarme a saír de min mesmo
antes de intercambiar a carne
por unha promesa que adquirín
dubidaches algunha vez que eu
só quería confesarche
que a dor ten a cor do alivio
unha promesa imposíbel de cumprir.

mércores, 19 de maio de 2010

medea.


quixera non saber escribir
levar enriba a pel dun animal
e abalanzarme
sobre das partes podentes
das cousas
para logo en paz
entregarme ao meu liberto
arroxar de min a miña impudicia
cazar para preceder á relixión
posuír a virtude
para dominar esta ira
e cego como un salvaxe amar
como cando non vemos o que facemos
nin o tardío arrepentimento
para levalo tanto tempo ás costas
para adorar un sarcasmo
onde esta Médea!
dime que é máis que unha pintura
un fresco na parede que se vai esvaecendo
para debaixo da súa túnica vernos
cando nenos xogando ás chucas
mentres ela rega a semente
que en min floración invencible medra
que aínda non podéndose ver
ninguén pode detela
e vai arrastrando todo consigo
tomando pulo nesta feliz loucura
que inflama as vísceras todas
e a compaña humana aborrece
para a que non hai peirao nin abrigo
onde a dor e o amor incansábeis bailan
sobre un chan de pensamentos
pechados en cada recadro das lousas
que á tempestade anteceden
un ourive de amas de cría
que nos meus ollos se asoman
para precipitarse
ao destino de tódalas cousas.

domingo, 9 de maio de 2010

maio.


entre a fame e as rosas
non hai un soño igual a outro
nin pracer sen ser saciado
nin temor que me invada
neste lupanar cheo de fetiches
no clandestino silencio da noite
onde parece máis fácil toparse
con un deus que con un home
ou morrer nunha frontal mirada
do reflexo da auga dun regato
para quedar a voz suspendida
polo resto dos séculos nun eco
que visite o monte cada noite
cando o lobo empeza a ver a luz
e que se salve
quen o escoite sen envexa e oblicuo
e se non é así
se converta nunha rocha de granito
nunha cabeza afastada do corpo
nun anaco de abecedario
para quedar para sempre
observando mudo o río
esperando a que outro se contaxie
e co reflexo da auga ocupe o seu sitio
e o seu corpo transfórmese nun penedo
a cabeza afastada do pensamento
un silabario calado
esperando saír da imaxe o seu reflexo
nesta noite de maio
para a veneración das vestales.