cheos.

non sei moi ben quen escribe
quen o esta facendo
que parte do que escribe esta a marxe
de noite pode ser que faga frío
en todas partes menos no carallo
aquí non hai mentiras
e quen as sementa non obtén beneficio
a soidade cheira a fotografía amofada
onde se pode ver a un neno
dándolle de comer flores aos porcos
e paseando pola súa perna unha lesma
non hai solidariedade posíbel
mentres a igrexa saque beneficio
da pobreza da nostalxia da fatalidade    
non vai mal! aquí  no carallo
non nos serve de moito pero
sábese o que en calquera outro sitio non se sabe
estamos cheos de sinceras promesas
e do prometedor futuro dos nosos bicos.

imos!.

para facernos erguérmonos cedo
cheos dunha estraña paz interior
para acadar todo o plenodía
liberarte desinteresadamente sen astucia
como viaxar dende aquí sen moverse
por cada momento súbito da paciencia
a escrupulosidade de tódolos movementos
espiados por un
e de toda a hostilidade que xera
que mala sorte!
non se trata de comprender
tratase de refacer de facerse amar
para vivir en igualdade
de anular aos mediocres
xa non se loita se sacrifican os soños
as esperanzas
todo aquilo que pon en perigo
“a felicidade dos outros”
non se pensa no que non se ten.

si le grain ne meurt.

se a semente morre
a noite medra de presa nun tormento
nas follas dun diario intimo
cheo de desesperación
de canto tempo me queda para sentilo
navegar sobre a mala morte
conseguireino!
se algo podo salvar penso
non pode ser máis que este esgotamento
polo que me deixo ir cheo de esperanza
atravesar coa xema do dedo as errogas
os tempos as estacións as idades
se fora o meu corazón
deixaríame morrer alegremente esta tarde
neste soño de novembro
entre o voo das pegas e os corvos
abrumado entre nubes patéticas
en troques voume nun debuxo
eu tamén herdei da miña nai
adornar aos que amo
entre garabatos e borróns de cores
e figuras despintadas de cabalos galopando
tanto máis desolados estamos canto menos o sabemos
se a semente morre antes de atravesalo océano
 no fondo do teu ser repregase a ansia
todo o que pon en perigo a paz mundana
tódalas horas da noite navegando nun debuxo
 xa non se loita para volver a un mesmo
e tódolos reflexos deste mar de papel
producen dentro de min esta indulxencia.