Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
un froito ofrecese aos vivos
e preguntáselles se teñen medo
queres que isto dure sempre?
empurrado por nubes
e falsas promesas
de que vai chover
sabes cas noites non son túas
nin os rios que mecen cinsas
van fermentar a desidia
deixando caer as súas sementes
intactas na nada
nunha terra escura
para pensar detidamente
nalgún dos seus flancos
para a floración
para tentar ser inmortal.
