o inverno é unha condición universal
as palpacións aceleradas
baixo a epiderme son tan comúns
como o tempo
a dor arquitectónica das vértebras
convírteme nun coleccionista
de adormecementos segredos
por momentos vaise a voz
e esquezo o que quería facer
cando comezo a facelo
o sabor do anhelo seca a gorxa
entre mareo e mareo
camiñan figuras luminescentes
polo andar lentas e pesadas
como se remataran de erguerse
mordo a lingua para non irme
para manter a amizade co meu corpo
mentres pola cerviz suben en ringleira
unha morea de furelos camiño da caveira
facendo un ruído arrepiante
detrás da porta espera un paréntese
os regueiros baixan con forza
polas corredoiras ao encontro co Tea
para perfilar as follas das árbores
que se pousan adurmiñadas sobre a auga
dividindo o pensamento
en pequenos anacos que aboian
parece tan sinxelo
en cambio dende aquí
todo o común esta moi lonxe.
