venres, 31 de decembro de 2010

deleite.


me deprime neste mundo
pensar que o peor
de tódolos martirios
seria non ter pracer nin dalo
ou maior goce
que cabalgar na túa grupa
e correrme.

me deprime neste mundo
que despois se abrande e mingúe
a pesar do desexo que se ofrece
e tamén na mais que ter un nabo.

pero de tódolos deleites
o mais inmenso
e sermos dous cabalgando
ao unísono
o teu coño e o meu nabo.

desta maneira teño en mente
para saír desta tristura
comer o teu figo se me deixas
e saborealo lentamente.

descubrir que o único
que non me deprime e me libera
e cando meto entre bicos
alma miña
o meu nabo teso na túa vulva
e berro de felicidade e consolo
corréndome por ti todo enteiro.

sábado, 25 de decembro de 2010

job.


sei declarar acaso o que persigo?
ser un home
sen renunciar a ser home
a pesar de tanto desengano
queda o soño, o delirio
ser comesto polo silencio
non sei pedir iso fano os animais
eu so mendigo o que teño
non pido nada a ninguén
concedo todo favor
cubro a miña desnudez
co esplendor
esta desdita de non ter “ser”
coma ao revés das criaturas
e podo pensar encámbeo
en vislumbrar a conciencia
demasiado humano
para saber que non é unha pregunta
senón unha resposta
sei declaralo que persigo
por que non é o pensamento
é a acción,
a naturalidade da esixencia
do lugar exacto
que non esta no demos
nin nas cláusulas, nin nos teoremas
esta na cesación
de xerar o gratuíto o inhumano,
para aceptarse ser mendigos
con tódolos erros do home no peto.

luns, 20 de decembro de 2010

tánatos.


rápido é o teu traballo
cando resistir é todo
para reducir a unha milésima
este tormento.
na túa man a tea acendida
afasta a néboa para vela noite
e sortear cal dos dous
ides a levarme
ninguén morre voluntariamente
se non é nun mesmo
delicado Tánatos
quen pode falar de vitoria
cando resistir é todo
non llo digas a naide
ai algo máis que a unión profana
quen pode pasar por alto
esta chantaxe
como podería ausentarme
considerarme superfluo
esta vergonza a medias,
este medo
non hai ningunha razón
para aceptalo a escuras
o que aparece desaparece
e a fame que devora non sacia
para cometerme a min esta traizón
non teño ningunha certeza
volver ao punto de partida
no meu corpo
onde a sangue imparábel bombea
para ser cazado in fraganti
outra vez condenado e preso
por non pagar esta cuota
as bolboretas tíranse ás chamas
despois de perdido ó método
rápido é o teu traballo,Tánatos
afasta a noite
e déixame velas Moiras
voar polos prados
onde esta perfidia se perde.

sábado, 27 de novembro de 2010

cada un.


canto para non sentir o tempo
como propio
neste abismo de silencio.

antón, antón, antón pirulero
cada un, cada un, cada un
que atenda ao seu xogo
e o que non o atenda
pagará, pagará unha prenda.

cando a palabra e aínda vacia
non hai revelación neste pacto
todo acontece así
irrompendo a alegría
que anega outros mundos
sentindo ao outro sen normas.

antón, antón, antón pirulero
cada un, cada un, cada un
que atenda ao seu xogo
e o que non o atenda
pagará, pagará unha prenda.

máis esta arquitectura
esta rareza
de vivir debaixo da luz
e deixarlle o camiño aos que veñen
para que todo aconteza.

o que se sinte desvirtuase
polos sentimentos.

esa alegría que constrúe ó mundo,
que move os corpos aletargados
nun estríbillo constante.

antón, antón, antón pirulero
cada un, cada un, cada un
que atenda ao o seu xogo
e o que non o atenda
pagará, pagará unha prenda.

onde senón esta ó núcleo a célula
senón no ritmo
na alegría de cumprir un fin
para unha causa perfecta.

esa alegría que move os corpos
aletargados dos coleópteros
achantados baixo a epiderme das arbores
húmidas da invernía.

nun segredo que só a se mesmos desvelan,
galerías perpendiculares
para enxendrar unha nova vida
debaixo dunha carapa
esta a abraiante beleza
onde a estupidez humana non chega.

antón antón, antón pirulero
cada un, cada un, cada un
que atenda ao seu xogo
e o que non o atenda
pagará, pagará unha prenda.

xoves, 18 de novembro de 2010

domingo, 14 de novembro de 2010

venres, 12 de novembro de 2010

luns, 1 de novembro de 2010

non te espero.


eu non te espero.

se fora acaso un pouco de fame
aceptaríao coma un deber
máis esta marabunta
que vai en procesión
deixando intactas tódalas cousas
preservando a fertilidade do mundo
para que todo sega a ser
tan fermoso como inútil
tan conmovedor como
estes gramos de tinta
que a ninguén consolan
e que son as mesmas palabras
que empregan os demagogos
os comerciantes, os publicistas,
a igrexa, os banqueiros,
os que aman, os que odian,
as mesmas que empregan
os sádicos para aniquilar
ás súas vítimas

esta puta que quere
converterse en virxe
en cinco letras
nesta folla de celulosa e cloro

ja,ja,ja, se cando digo:
o futuro aforcase nunha figueira
vencida a pola polas brevas
anegando o léxico de seme
deixaramos de coleccionar pobrezas
entre tanta seriedade
tanta política, tanta poética

a auga de lavala roupa
tamén se bebe

espertei moi cedo
para ir matalo papa
e cometer un papacidio
ditoso o que escoita
pois poñerase lucidamente
a beira da cizaña
do campo de trigo evanxélico
onde xogan douscentos nenos xordos
a cravar no corpo dun cura efebolico
todas estas letras berrando

mentres o futuro aforcase nunha figueira
vencida a pola polas brevas
anegando de seme a terra
para fertilizar pobrezas
e voan o papamovil, o papa
o clero e os políticos
como serafíns
polo campo de estrelas.

xoves, 28 de outubro de 2010

pasado mañá.


"A miña linguaxe é a puta universal á quen teño que converter nunha virxe". Karl Kraus.

xoves, 14 de outubro de 2010

na inopia.

Este vídeo que aquí presento nun formato Nero Show Time só pretende falar deso mesmo da inopia e dicir desa pobreza que a algúns nos ten tan sumidos e tamén tan asumidos.
Isto non é un préstamo, non é un pretexto é unha resposta a tanta inopia. Grazas.

luns, 20 de setembro de 2010

culpa.


son un simple condenado
unha arbore torta sen enderezo
unha boca cerrada
pola que non entran as moscas
e toda a culpa
como razón para sobrevivir
fixen algunha promesa
pero querendo ser licito
encadeoume o esquecemento
e déixeme da felicidade
de tratar aos demais como iguais
non me laio
condenado pola culpa
do que xa non doe
e saíu da miña memoria
compro e vendo o esforzo
algo tan antigo
como coller e agarrar
como o ollo e a man do ser humano
estou condenado á mala conciencia
ao pracer da persecución
que volve todo instinto cara dentro
e contra un mesmo
ti que me ofreciches unha flor sanguenta
para amainala sede da miña loucura
e pousaches nos meus labres
esta desfigurada beleza
agora canto maior é a miña débeda
tanto máis e o poder dos deuses
é tan grande a miña inocencia
que so pola dor volvo á memoria
e deixo intimidarme por ela.

mércores, 15 de setembro de 2010

ala vai.

pasado mañá presentamos libro en vigo.

martes, 14 de setembro de 2010

anónimo dixo....


Nada novo, que afogo!
na nada novo, sen alento,
nada sen tormentos,
nada meu, nada, non facemos nada,
sen nada que facer nada que dicir
sen nada máis que criticar
e nada mal e nada ben
e nada que o torrente flúe
e nada, eu morrín, xa non son
e nada, desaparecín, do redor
e nada, que tal?
e nada, non estarei
e nada, meu rei
e nada, sen nada, para nada por nada digo eu que debo felicitarte polo teu tesón, xa non temos nada.

Asdo.: Efemérides Todo
12 de septiembre de 2010 10:14
(aparecido neste blog o día e data enriba sinalados).

xoves, 9 de setembro de 2010

eu.

eu.

agora chego antes ao traballo

cobro menos

estou hipotecado

síntome temeroso

adaptado ás adversidades

descontento

espoliado por outros

alleos

paciente

coa conciencia amortizada

pola frustración

inútil

encho botes valeiros

de REALIDADE

e mordo o corazón

para non atragantarme.

sábado, 21 de agosto de 2010

fornelos pranto


falarei en nome deles
dos que quedaron mudos
para sempre
os que non van volver
eu os chamo
imaxinando a súa dor
entre as linguas de lume
e nubes de fume
querendo vir entre nos
aínda as súas figuras
están dentro do perímetro
consolándose
lembrando un mal soño
vivir nun país desagradecido
a vida a mans cheas
como unha tea carbonizada
voando entre as muxicas
para quedaren suspendidas
para sempre sobre as lapelas
dos responsábeis deste pranto
que fale a indignación
dos que como eles
a pesares de seres apestados
coma as putas
nunca protestamos
vos que como heroes
deixachedevos quedar en fornelos
para descubrirnos
que non temos nin institucións
nin políticos
que temos en cambio
chaquetas cruzadas
sobre cadeiras e mesas bonitas
con ventas polas que ninguén
mira para ollala la lúa cando medra
que xa medran os nosos cartos
nos seus petos
fillos da gran puta!
así consolades a morte
coa vosa indiferenza
eu falarei sempre en nome deles
e aborrecerei este poder insólito
e aos que tivérono todo
e agora non teñen nada que perder
e calan
ou desdita!
cando volvan os caracois
sobre o monte queimado
volverei a maldicir a vosa desidia

venres, 30 de xullo de 2010

no súper.


el dille a súa filla na cola do súper
se non seria mellor inventarse
ela contéstalle que vai aprender árabe
non vai ser que un emir
nos ofreza a oportunidade
de voar nunha alfombra
ou abrazar outra fe
a nazón esta en crise
estamos ocupados pola nostalxia
e polos veráns inxustos
os parados parecen noitaregas
pousados na beira rúa
el dille a súa filla
por que non quedou coa súa nai
tendida sobre a almofada
chea de ás de moscas na casa
inventándose
e van pasando as cousas
enriba da cinta
o que cobra é un socrates impasíbel
metendo na bolsa
un paquete de galletas platónicas
un pan aristotélico
unha nova gama de produtos
cosméticos- filosóficos
estamos na cola do súper
servos e indixentes
dioxenes pide esmola na porta
e el dille á súa filla
se non seria mellor inventarse
pero estamos demasiado ocupados
pola nostalxia
e parece a punto de vir o pasado
quen arrisca pouco gaña pouco
a cambio medran as institucións
e as paredes que nos tapan os ollos
parece que fuximos de nos mesmos
cara un paraíso inútil
calándonos tódalas verdades que non dicimos
por exemplo: morran para sempre
as minúsculas esperanzas.

venres, 23 de xullo de 2010

acontece.



este vintecatro de Xullo na véspera da nazón
na honra de Prisciliano en Compostela
na galería Sargadelos alí na Rúa Nova
camiño da Quíntana,
camiño de tanto do que somos
e xamais esqueceremos, presentamos
a nosa primeira achega
no noso libro intitulado: “penúltimo acto”
o mesmo que da nome ao noso colectivo
as miñas compañeiras Cruz Martinez , Rosanegra
máis eu ás seis e media da tardiña.
quedades convidad@s.

luns, 12 de xullo de 2010

ren.


a vida ten lugar noutro sitio
fora dos nosos limites
so podemos percibila
cando nos afundimos
a vida é un segredo
é a respiración invidente
sentir a alguén dentro
sen poder afastalo
do espazo vital para un mesmo
a vida so se manifesta
nos sentidos
como pequenas larvas
que nun descoido eclosionan
nunha fráxil folla
en soidade e na diáspora
ao outro lado do mesmo río
a vida nada é nun
se non é no que acontece
unha grande inxustiza
unha realidade inequívoca
a mirada dos mártires dende as cunetas
a cento corenta por hora
nunha estrada de néboa
vivir na hora dun reloxo dun anxo
noutro sitio afundidos
alén dos nosos limites
vendo pasar o tempo suxeitos
soterrando a liberdade dun
nunha caixa baixo terra
esta traxedia é a vida
un gran equivoco
vivir en outro para en segredo
vivir nun mesmo.

xoves, 1 de xullo de 2010

eu digo.


eu digo se o home é unha casa
vaise abaixo co tempo
e as paredes cáense
polos pensamentos prohibidos
polas citas non tidas cun mesmo
se a casa é un home
os seus piares apenas poden
aguantar tanta desidia xunta
enriba dun plano equivocado
feita sobre materiais caducos
e na horta que arrodea
enchida de despropósitos
despois de abonar con sal á terra
nacen froitos cargados de veleno
para logo sen remedio
como un manxar ter que comelos
e nun xardín cheo de bagoas e berros
dan á vida flores en branco e negro
o aire non axuda a respirar
pasa pola ventá
como un afiado coitelo
se o home é unha casa
non hai xesto de contento
nin alegría que levar á boca
o amañecer volvese afónico
e caído este probe teito
non se mira dende abaixo o ceo
mirase provocador o inferno
se a casa é un home
os raios da lus detéñense
antes de chegar á porta, ala ao lonxe.

venres, 18 de xuño de 2010

vira.


un novo mundo porfiaba
no que a liberdade non fora
unha desculpa para non vivila
mil veces feita
unha cómoda derrota
índose polo funil abaixo
debuxado nun caderno
dun colexio de monxas
onde as tradicións son perennes
e o ollo de Deus un sol triangular
que quenta as mans dos que rezan
e tece unha coroa de dagas perfectas
que se cravan solemnes
dende un ceo de papel caendo
enriba dun efebo
que navega coas súas mans
polo seu corpo ata o naufraxio
nunha barca chea de adeuses
para regalarllos á Morte
que ansiosa por recibilos
cos seus dedos adorna a súa fronte
e esboza na palma da súa man
un ancora e unha rede chea de sortes
il escravo do seu destino
ponse nos seus brazos para que o durma
mentres o vai enloitando
a súa alma obedece
reflexada no argazo que leva a auga
baixo ela un torbellino
vaise a vida toda na corrente
non se ergue mais que o tacto
planeando nesta illa deserta
no medio das súas pernas
habitadas por prateados peixes.

venres, 11 de xuño de 2010

parvo.



detrás dun home hai un obxecto
antigo e sen amorear roto e sen valor
é unha saia de muller onde guarecerse
ata que des amaine o tempo
un dia de cumpríanos sen cumprir
un ano novo que segue sendo vello
detrás dun home ai a pose dun home
salvándose polos pelos dos cascallos
e finxindo un sobresalto
para dicirlle a todo o mundo:
non é nada home
agora que veña un rinoceronte
e crave o seu corno no meu peito
que morre el que eu non morro
detrás dun home hai unha lección mal aprendida
un ser distraído que vaise co primeiro cascabel
pois un home pensa que só os homes coma el
van ao ceo aínda que lle estrañe
pero de momento esa viaxe quédalle lonxe
detrás dun home hai unha sombra de espera
moi longa que lle chama dimensión
por que a diferenza co resto un home é un home
para non parecerse a ninguén
para cazar e ser cazado
para darse a razón sen escoitarse
ofrecer tódalas iniquidades que provoca
e xustificar ao sistema que o alimenta
pola permanencia hexemónico do seu estatus
homes co bandullo cheo aínda sendo esmirrados
co sobaco cheirando a cebola, sen cabeza
rápidos e expertos en voar enriba dunha mosca
para logo ir chorar onde non os vexan
como un gran xerarca que descoñece o termo afecto
para amar tódalas noites
un torso de mármore soberbio.

mércores, 2 de xuño de 2010

fado.




Aquel dia baixei ao peirao a buscala
Ela estaba de camiño
Cando chegou onde min
Miroume e dinme conta de que eu
era unha barca á deriva
Tropezando no espigón que eran os seus pes
Un anaco de pan reseso
Dentro da miña gabardina
É o único que me queda, dixo
E eu respondín:
Que é iso comparado con todo o salitre
Despois mirei ao ceo
E caeu unha gaivota fría e muda
Ela era o acantilado.

Sobre a ponte iamos en cortexo
Un chofer famento
Un carro co canto agudo
O meu pai nunha caixa morto
E eu mirando a dous namorados
Que ao noso paso dábanse un beizo
As ondas do mar lambendo nas rochas
A terra a man aberta caendo na caixa
Os cipreses deixándose levar as miñas costas.

Ao meu pai encurvouno o estaleiro,
As sentinas, as caldeiras e tanto soldar
Pero a súa verdadeira loita
Cando o veu todo perdido
Foi contra os corvos do milleiral
Unha noite que estaba eu a ler
Nun libro do roupeiro de probes
Veu onde min coma un raio
E berroume:
Déixate de lerias e vaites fora
A espantalo diaño!
Despois deume unha vara
Da que penduraba unha lata.
Movendo aquel instrumento
Tívome entre o millo ate o amecer.
Meu pai xa daquela non tiña remedio.

Dende aquí pódense ouvir
As ondas do mar lambendo
Os piares da ponte
A terra a puñados
Desgarrándose enriba da caixa
E os cipreses caendo nas miñas costas.
Meu pai ia ao estaleiro
A quentar as chapas de aceiro co seu alento
E a hora do bocadillo
Darlle un trago á botella
Cravando á súa mirada no ollo de boi
Que daba as grúas paradas
Como obreiros colgados
Sobre o dique de abrigo.
Ela deixounos
Dixo que viña agora
Que saia un intre a por pan.
Moito chorou de tanto que chorou
Dicían que ao meu pai
Encolleralle a faciana
Dende aquela quedou só como un can
Só trazando co seu dedo no espazo
viaxes imaxinarias nun mapa xeográfico.
Esperando o un polo outro
E os dous por ela
Eu chegaba despois de xogala ruína que nos quedaba as cartas
Escorado da travesía
Como escupido das entrañas dunha balea
Arroxado contra a porta como un coitelo
E mentres íame descravando
Viña el por min
Logo abríame i eu entraba
Calaba eu e esperaba o seu discurso con ansia
Pero sen darllo a entender
El achegábase a min como quen ten reparo
Cada dia que pasa: dicíame á o ouvido
Teño máis frío
Ti quéresme verdade
E arrastrando as silabas deixábaas caer enriba de min
Para dicirme sinalando no mapa
Fai un anaco estiven....................................
Logo como un desmaio
Tendíase e quedaba durmido naquel colchón
Que era unha “u” famenta
Sobre unhas táboas de castaño vencidas
Fora ao lonxe podíase ver dende o mainel
Os brelos das luces das casas chiscándome os ollos
Os ladridos dos cans retumbar
No ventre da noite
Famentos coma min do dia que estaba por vir
O porto dende alí parecía un coitelo prateado
Que atravesaba a ria.
Aquel dia baixei ao peirao a buscala
Cando cheguei onde ela
Estaba a carón da mortalla
sacando nunha folla envolta un anaco de pan
Para poñerllo na súa man Inerte, mórbida e fría.

Pola ponte pasaba o cortexo
O meu pai morto
O dia enloitado chovendo
En mala hora finando os pasos
Camiño do cemiterio.
As ondas da mar lambendo os piares da ponte
Os cipreses sobre nos caendo.

martes, 25 de maio de 2010

a cor do alivio.

xamais
sabias que algo de min morría en ti
para non espertar xamais
déixame as túas mans para lavarme
fálame para aforrar as palabras
e pensa que dincho todo
o meu silencio tamén
tan sinxelo e dicir si
como deitarse indefenso
e convidarme a saír de min mesmo
antes de intercambiar a carne
por unha promesa que adquirín
dubidaches algunha vez que eu
só quería confesarche
que a dor ten a cor do alivio
unha promesa imposíbel de cumprir.

mércores, 19 de maio de 2010

medea.


quixera non saber escribir
levar enriba a pel dun animal
e abalanzarme
sobre das partes podentes
das cousas
para logo en paz
entregarme ao meu liberto
arroxar de min a miña impudicia
cazar para preceder á relixión
posuír a virtude
para dominar esta ira
e cego como un salvaxe amar
como cando non vemos o que facemos
nin o tardío arrepentimento
para levalo tanto tempo ás costas
para adorar un sarcasmo
onde esta Médea!
dime que é máis que unha pintura
un fresco na parede que se vai esvaecendo
para debaixo da súa túnica vernos
cando nenos xogando ás chucas
mentres ela rega a semente
que en min floración invencible medra
que aínda non podéndose ver
ninguén pode detela
e vai arrastrando todo consigo
tomando pulo nesta feliz loucura
que inflama as vísceras todas
e a compaña humana aborrece
para a que non hai peirao nin abrigo
onde a dor e o amor incansábeis bailan
sobre un chan de pensamentos
pechados en cada recadro das lousas
que á tempestade anteceden
un ourive de amas de cría
que nos meus ollos se asoman
para precipitarse
ao destino de tódalas cousas.

domingo, 9 de maio de 2010

maio.


entre a fame e as rosas
non hai un soño igual a outro
nin pracer sen ser saciado
nin temor que me invada
neste lupanar cheo de fetiches
no clandestino silencio da noite
onde parece máis fácil toparse
con un deus que con un home
ou morrer nunha frontal mirada
do reflexo da auga dun regato
para quedar a voz suspendida
polo resto dos séculos nun eco
que visite o monte cada noite
cando o lobo empeza a ver a luz
e que se salve
quen o escoite sen envexa e oblicuo
e se non é así
se converta nunha rocha de granito
nunha cabeza afastada do corpo
nun anaco de abecedario
para quedar para sempre
observando mudo o río
esperando a que outro se contaxie
e co reflexo da auga ocupe o seu sitio
e o seu corpo transfórmese nun penedo
a cabeza afastada do pensamento
un silabario calado
esperando saír da imaxe o seu reflexo
nesta noite de maio
para a veneración das vestales.

xoves, 29 de abril de 2010

arrolo.



cando cheguei xa empezara á misa
o arume do incenso enchía o adro
e as voces do coro esparcianse en ápices
polo campo
ala abaixo os postes da central eléctrica
parecían xigantes atemorizando á aldea
no medio do millo plantado
so algún paxaro deixábase caer de bruzos
nos ferros que parecían longos brazos
para deterse un momento
e gañar un pouco da airexa que do río
subía ata o muro cuberto de musgo e lagartos
eu non estaba só comigo viña un can xogando
que enredábase nas miñas pernas
e de min de cando en vez ia tirando
logo recostábase na herba
e subía a súa cabeza oteando ao lonxe
querendo aproveitalo fráxil salouco
que nos viña a visitar de cando en cando
pensaba para min que ia ser unha magoa
que a nosa amizade durara un funeral cantado
estaba decidido a adoptalo
daríalle cariño, comida e un fogar
o sol mentres caia sobre nos
como si estiveramos abaixo no purgatorio
alugamos unha sombra a beira da igrexa
baixo unha oliva centenaria
canciño cando miraba para min so lle faltaba falarme
con un xesto de desculpa e de pena
amosábame de preto a mesma cara
¡descanse en paz! que a do finado
ao erguela vista ao ceo
un pouco antes de que sairán da misa
do can non quedou rastro
despois da igrexa saíu a miña ama
cuberta de loito e sorteando as mans que a saudaban
como se levara presa por asomarse ao muro
para dende alí imaxinar a quen á estivo a esperar
e non puido ver
as veces todo sae como ninguén quixera
despídense de un e non es capaz de recoñecer
que o que se vai vaise para non volver
de volta a casa polo camiño
eu contáballe este conto para entretela
e ela moi segura me dixo:
o próximo funeral saio antes da igrexa e voume con el
nese momento no ceo pasou unha nube
a modo dun can e fíxose unha sombra
e empezou a chover
voando a altura dos postes
os brazos de ferro parecían acovardarse.

mércores, 21 de abril de 2010

non tanto.


despois de saudar aos merlos
collín e nun recanto do universo
senteime sen presa
por se facía falta tirarme a voar
encolléndome para tomar impulso
estou tan seguro de soportalo
e dende aquí mirase tan claro todo
estou tan lonxe da tempestade
que a outra parte deste esforzo
parece que mudou
quen non seria capaz de velo dende aquí
e iso que sempre estivo para nos
agora que tanto iamos cambiar
agora que dos silencios ían medrar ramas
de arbores deshabitadas e noites antigas
nesta estación onde vivimos
e eu aquí sentado sen presa
baixo este probe teito de estrelas
desocupado de min, estacionado
esperando unha aparición
algo tan estraño como un verso
que me provoque unha reverencia
na seguranza de que esta por vir
no debuxo do son das pegadas dos galgos
cor mel e cereixa
nas leiras negras de labor
onde se erguen os retratos dun home só
que sabe que non lle basta con ter recordos
que o único que o impacienta
é chegar a un misterio máis profundo
a única virtude que me queda por usar
para recoñecelo pasado.
Ssssh en silencio.

mércores, 14 de abril de 2010

réptil.


suspirabamos de pena por ocultarnos
e os minutos que pasaban
pasaban artificiais
se non fóxemos ameazados
polo medrar dos talos e o sorriso das flores
no seu contaxio
non lograriamos que esquecidos
os nosos brazos se ergueran
se abrazaran e fundidos foran un só
un so bico, unha soa bagoa, un só latexo
nin abririámola maleta e guindariamos fora
a indolencia que levabamos dentro
e detidos no centro da estrada
onde os cans nos xaneiros
xóganse a vida
no ir e vir de cortexalas cadelas
as mans como ácimos
reptararían polos nosos corpos
como nas parras
e estariamos arranxando non sei qué
en troques suspirabamos de pena
cando se mira así un esta dentro doutro
aínda que se saiba ben pouco de todo isto
ou que alguén tivo que facelo antes
nun xardín futurista movíanse como monecos
traballadores vidos de fora
dentro do intestino dun inmenso rúmiante
que despois de dixerilos
miraba para nos con burla e berraba:
os probes do mundo ¡presentes!
os que non chegan a mediados de mes
¡presentes tamén!
e nos suspirabamos de pena
pedindo un desexo a longo prazo
para volver a miralo chan
e desterrar dos ollos tanta vergonza
de estar nesta ringleira á forza
escoitando tódolos sons do dia, todos
ata quedar xordos
os obreiros non falan como literatos
nin como poetas
non cambian os significados dos significados
non tapan os ollos
volven submisos ao inferno outra vez
esquecéronse da república.

martes, 6 de abril de 2010

ata


sen pedras non hai arcos
dun tempo ata aquí deixeime ser
mudei de entretemento non vin caso igual
pasei debaixo dunha ponte
e con coidado asinei despois
nunha das súas doelas
ai un tempo no que non estou
para estar mais a miúdo
e despedirme de min
coma se non me fora a volver ver en moito tempo
eu non me coñezo
nin tampouco querería facelo
pois de seguro que asustaríame
poñeríame nervioso
e caería nunha desesperanza
que ninguén ata o de agora coñeceu
e sostendo cos brazos á cimbra
baixo a súa luz
voume acendendo por dentro
afastando a escuridade
dos meus medos
esta alcatrea
escoitando a túa dita
e sinto ledos os meus osos rotos
polo peso que levo enriba
vas ter que facer algo
eu son firme e estrito
unha columna toscana
neste piso baixo
para soster esta ponte
ata que ti mires para ela
e ocupes o meu sitio
debaixo da clave mirando para á xamba
deixando que corra o aire
que corra a auga para que non enturbe
e se podan ver tódalas pedras que forman
este arco.

martes, 30 de marzo de 2010

soño

soño: acto de representarse na fantasía,
sucesos ou especies. Cousa fantástica
e sen fundamento, ilusións……………...
onde nos levan os soños?
pode que onde non poderiamos vivir
espertos, por que espertos non
consideramos nin procesamos
os problemas da vida esperta.
Por certo os soños son latifundios?.
¡menos mal!.


xoves, 25 de marzo de 2010

segredo


unha noite é un fracaso
na procura do mal que esta por vir
escandalizada a estancia
por o ir e vir das bestas
unha noite é un dia enteiro a escuras
espido ante un mesmo
unha coitelada de perfil
no peito
un soño no que das ramas das arbores
saen versos da súa medula
envoltos en papeis de cores
nun bosque cheo de pasadizos secretos
un banquete para os mortos
unha gloria de baleiro
un anxo ataviado con cananas
e tocando unha trompeta
sombras que bailan enigmas
entre os dedos
das mans cargadas de literatura
azoutándome eu dos meus propios golpes
un animal en loito tendido na herba
fendidos os ollos por un fío de luz
unha canción que non se pode
cantar por medo
que non ten musica nin letra
que cada vez que se entoa
erguese a brétema e a leva
un labirinto acariñando
unha esperanza que non existe
andando indecisos
animando e matando o murmurio
que vai abrindo a pel
para meterse o mar dentro dela
enriba dunha ponte
empuxan tres homes un carro
tirado por vacas pintadas de cal branco
para logo deixalas caer
sobre a miña cabeza
non hai quen sexa capaz de cerralos ollos
e a boca para expresar tanto espanto
o dia esperta dentro dun tarro
onde medra un xasmín
e no seu vidro vese o meu corpo espido
e dende el apuntando a miña verga
desexando ser vencida entre os doces pliegues
da pel húmida da amasia
o seme dunha vela que se resiste a morrer
unha noite é un soño
que non ten musica nin letra
que cada vez que se entoa
erguese a brétema e o leva.

sábado, 20 de marzo de 2010

delirium

ao trunfo da nada delirante .

videopoema presentado no C.G.A.C, en Compostela

con motivo do filocafé sobre o dandismo.

martes, 9 de marzo de 2010

dandi


que son probe e temeroso a ninguén llo vou dicir
nin que dentro deste traxe estou cheo de cascallos
que ás miñas convencións apóianse nun tabique
ferido e a piques de caer
e que éstrano mantense aínda ergueito
enfronte dun espello onde por graza
podo verme chorar
e pensar que o meu corpo é unha obra de arte
perfecta
que son probe e temeroso...........
pero quen pode dicir: ¿ que non quixen cambialo mundo?
se me inventei tódolos días do ano para non facer ren
e sentilo pracer de sorprender e non ser sorprendido
fun incapaz de amar
e pola contra me amei a min mesmo
¿quen di que non quixen cambialo mundo?
construín a miña vida espiritual
entre toda esta mesquindade
e preferín o triunfo da nada, este artificio
¡elixín señores!. ser incorrecto,
un sedutor de min mesmo
¿e si fun un inútil moral, qué?
peor que isto é ser un burgués ideolóxico
a revolución coma o traballo embrutece ao ser humano
¿para que ter obxectivos?
non o toleraría o meu porte escultórico
enderezado nunha olorosa toilette
morrendo a cada instante dentro dun traxe de marca
esta é a maior redención, este é o delirio
un olor que lévame aos amores precoces
pois a miña nai foi a primeira de tódalas mulleres.
se eu vivira nunha aldea, seria un tolo
un personaxe pintoresco proclive ás risas doutros
algo sobrenatural, como unha muller, por exemplo
e sen embargo coidei de min,
estiven logo nun estado político perfecto
non precisei ao “pater”
e cada vez que mireime co rabo do ollo no espello
vin a miña alma refrexada nel
e esa contemplación divina achegábame a Alcibiades.
¡oh grande!.
non hai mellor maneira de vivir
pararse a pensar un pouco, retirarse dentro de un
por moita presa que haxa ao derredor
e dialogar coa morte, examinala conciencia
exercitala memoria, administralos nosos bens
e gobernar os pronomes
¡me adoro, adorádeme!
no corpo todo pode ser cambiado
e eu cho ofrezo consumible e fresco
esta que é a miña derradeira posesión
¿quen dixo que eu non quixen cambialo mundo?
un mundo mudo é certo pero feito de vontade
un traballo vivo e non petrificado
por que o importante non é a vida mesma
senón o que esta enxendra. Quizais o apocalipse.

venres, 26 de febreiro de 2010

rabia


Camarada:
lamento descoñecela fraternidade
mentres falas de batallas perdidas
no nome doutros
e agochalos ollos ante a mirada
culpando ao tempo de todo
coma unha maldición de por vida
dis que a explotación non é explotación
e a inxustiza é un paradoxo
cantos desempregados fan falta
para formar un exercito que dispare
contra ás palabras caladas da burguesía
e aos sindicatos
están pasando tantas cousas
que tópico é o compromiso
alguén pensa que serve para algo?
e que o que escribe versos é libre
mentres todo esta por facer ?
que os adoquis dunha mesma rúa
son iguais de noite que de día
lamento descoñecela fraternidade
non esperedes máis e matádeme
están pasando tantas cousas
pero a verdade non ten palabras
ten berros e rabia
cando os intelectuais “do eu fun”
acudan aos prostíbulos a confesarse
borrachos de fe
eu serei tan comunista coma eles
un profesional das verdades a medias
e “do agora xa non”
e formarei a par pra ir en contra
do amor e a carne
non esperedes máis e matádeme
profesionais das verdades a medias
somos iguais de ignorantes
so os diferenciades polos días sen futuro
eu escribo como un poeta
como un proscrito
enriba da terra sen producir
so doume a volta para escoitala voz que fala
dos que aínda pensan que podemos ser libres
para encerrarnos onde quereramos
non hai quen se escape
Camarada: non me entenda mal
non hai quen se escape desta idiotez perfecta
periferias colonizadas
todo en contra de todo
todos contra todos
disidentes de todo menos da patronal
sen deixar de ser un anaco do bloque soviético
alguén pensa que o compromiso serve para algo?
e que o que escribe versos e palabras é libre?
que os adoquins dunha mesma rúa
son iguais de noite que de día
cantos versos fan falta
para dicir dunha vez por todas
que nos mandamos na nosa fame
que só hai xustiza para os ricos
que a dignidade non ten prezo
¡Que rabia!.
que seguimos a pagar a quen nos rouba
e que lamento descoñecela fraternidade.

mércores, 17 de febreiro de 2010

canto


“mira, deusa Hathur, o faraón ven a bailar e cantar”

faraón , faraón onde vas así tan triste
co disco lunar no teu peito
cos teus ollos mercenarios
tódalas estacións pasaron por riba do teu tocado
fundiches na cunca de viño
os mesmos labres que amordazaban o silencio
antes de cazalo antílope no deserto
faraón, faraón agora cangas queda ao outro lado do nilo
cas súas augas anegadas de crocodilos
e ti despoxado do teu trono
díchelle todo o que eras a Atón
liberaches a esfinxe
para quedar só con mirra e incenso
sen gobernar o orde do universo
nin as medras do rio
nin o movemento celeste
faraón so che queda a derradeira ofrenda
para cumprir o rito
afogar tódalas túas penas
nesta cunca de viño tinto
despois de tratar de iguais aos deuses
camiño do éxodo
se podo bailo se podo imploro se podo choro
se podo vou ou veño
se podo devólvolle o tributo ao pobo
deixo que os sacerdotes me dean consello
e con un fío xeométrico coso os meus pensamentos,
átoos e logo os encerro
para non sentilo corazón
dentro da pirámide que é este corpo
para cantar e bailar:
“mira, deusa Hathur, o faraón ven a bailar e cantar”
“e as cancións chegaron a estar tristes”.
se podo canto se podo bailo
se podo choro se podo morro na beira deste rio.

mércores, 10 de febreiro de 2010

razón


esta enfermidade
da que non se adiviña a súa gravidade
non ten síntomas
toma a súa dor da desolación
tírate na cama cheo de medos esquecidos
cheo do medo a non ter que dicir
a dicir o que non debes por medo
enriba da colcha acendese a fatalidade
leva ás súas costas o escenario dun teatro
no que o cómico e obrigado
a punta de pistola
a interpretar de por vida esta traxedia
non, á soidade de un non se lle trata así
ai que coñecer demasiadas cousas
e máis fácil odiar que coñecer
non pode calquera berrar ao sol hiperbólico
e perseguilo ata a súa guarida
antes de que remate a veda
non, a un solitario non se lle trata así
por medrar contra da maioría
as palabras só son dardos
para envelenar á presa
os corpos chéiranse entre si
para toparse
a vida en cambio dispón doutro modo
hai que coñecer a soidade de un primeiro
e despois non ter medo
a caer ferido do propio dardo
que se emprega para abatelo
hai que ser un animal ferido
un morto iniciado
antes de recollerse para a súa guarida
os que se aman viven en perigo toda a vida
con razón ou sen ela
nunca rematara a súa veda.

martes, 2 de febreiro de 2010

alma


esta tarde vou facelo
vou lamela ansia de saír de aquí
e rematar de debuxar unha illa
mentres ti les un libro
e saír da miña vida
para axudar a unha moneca
no seu embarazo
e evitar avergonzala
querendo habitar outra cidade
tódalas noites
que pasaron sobre min
como un pensamento
que non se debe pensar
esta tarde azul
mentres ti estas moi lonxe
escoitándome
con un billete equivocado no peto
vou lamela ansia de saír de min
da man dunha moneca embarazada
so ela sabe da miña impaciencia
para superar isto
non llo confesei aínda
pero esta tarde tan azul
non hai nada máis co ceo
comparado coa súa mirada benévola
como unha estrela fugaz
que non precisa que lle pidas un desexo
vou trazar unha lúa na auga
desta illa debuxada
esta tarde mentres ti escribes
e estas tan lonxe
esperando a un paxaro que te leve
no seu vo ascendente
ninguén sabe de min nin de ti
nin de ninguén que teña a súa alma
atada dentro do seu corpo.

sábado, 23 de xaneiro de 2010

matados


(en 330.000 enquisas)

estou farto de dicircho
non sei se é que non o queres saber
o que te mata a ti
é o mesmo que me mata de ti
e podo aguantalo outro pouco
que te empeñas en traducilo
que entendes perfectamente
o mesmo idioma que falamos
cando collas á apatía
e a tires no container
cando esta entelequia
sexan as mans que traballan
para abolir as categorías
e as sobremesas non sexan diarias
cando cantes por que ai fame
para cantar
cando fales por que ai fame para falar
por que as letras coméronchas todas
non terás que volver a traducilo
mesmo que che digo
o mesmo que ti entendes
cando tires ao container
aos tempos indefinidos
para definir coa túa lingua
tódolos tempos por vir
deixaras de matarte ti
e deixaras de matarme a min
deixaremos de ter
unha lingua imaxinaria
e agora voucho contar
coma mo contou a min a miña nai
érase unha vez que se era
érase unha vez que non se era
e no que non se é
érase unha vez un cortello
no que é o que non é.

luns, 4 de xaneiro de 2010

flegmón


diante de min vai el
levando toda á causa
engrandecendo dun lado
toda a miña faciana
se lle ato unha corda (ao dente)
e déixoa caer ata o pé
parece dende enriba un globo
que leva a miña cabeza
ata un estado “celeste”
a un mar de antibióticos
estrelas de ibuprofeno e augmentine
e unha tormenta de nolotiles
rógolle axiña
que cando baixe se desinche
e deixe quedar como estaba
a miña real cara
para non volver a escoitalo espello
dicir a berros : quen é este home!
e a continuación despotricar contra min
unha chea de plurais e pronomes
auxilio!. dente redentor
non sei cal deles es
pero se levas este boloardo
nun turbillón
prometo escoitarche antes e con tempo
para non verme nunca máis
aquí enriba deste odontolóxico ceo
e facerche caso
se baixas o grosor da miña faciana
non volvo o prometo
a darche azucre ao louco
nin tampouco bebidas gaseadas
nin combinados
nin xogar a quente e a frío
de dente en dente
coma se do xogo da oca se tratara
prométoche que se saio desta
un ramo de salvia penso colocarche
pendurado
e por espazo dunha hora levalo
en equilibrio por tal desagravio.
pero por favor báixame o flegmón !.