xoves, 19 de xullo de 2012

de pedra.


mentres nos miramos no espello
para aprendelo papel
fora transformase todo
agás un vello disfrace
que queda esquecido na maleta
sinceridade
nin actores somos da nosa historia
nin seres reais
profanamos as nosas ideas
embebidos dunha anguria inmastigable
bufóns nun teatro pechado
por falta de pago sen socios protectores
nin mecenas
dende a cuncha o apuntador
representa un drama inmenso
quedou mudo e agora son as sombras
as que pernotan na escena
volveremos ás mascaras antigas
aos sacrificios desmedidos
ás estruturas verticais
para finxir rostros parecidos
para provocar felicidades violentas
antes de que encomece a función
para romper en aplausos
tanto medo
sacala mascara para ver realmente a cara
e asustarse de tanta miseria
neste teatro mudo sen acción
onde non somos nin seres reais nin actores
sen capacidade de asaltala felicidade
arrebatala para compartila
fora moitas cousas transformaron
alguén sabe por qué quedamos
baixo as columnas tirados
nun hemiciclo baleiro sen porvir
sen despintarnos sostendo un reloxo de pedra?.

luns, 9 de xullo de 2012

vergo.


facía tanto tempo que non se lle erguía
que corría berrando collédeo collédeo
e así foi que llo colleron
e o levaron pola praza en procesión
milagre dicían mirando para o nabo de esguello
e por onde pasaba ia preñando
a todo aquel que se achegaba
e sentía como se lle metía
na fendedura sen estorbarlle
nada que puidera neste sacro fantasío
que deleite poder cabalgar a quen desexas
e de goce correrte
e que tristura posuír nada mais cun nabo
e que en procesión cho leven
máis desexar que sexamos dous que gloria!
para felicidade do mundo
unha braga tecida polos raios da lúa
que garde só un instante o teu figo
e o seu arume sacrosanto
pero sobre tódalas cousas
e aínda que leven en procesión o meu nabo
de deus esta é a súa obra grandiosa
para en goce eterno un dentro de outro penetrémonos
pois do paraíso
 ninguén regresou ata o da agora.