como na trama dun conto
acariñei con forza
un artificio
para que non sirva de nada
toda esta sinceridade
para apropiarte das miñas
palabras
e darlle o teu significado
por que non son coma as túas
para botarme os teus porcos
contra a miña denude
se non fora tan grande
o que nos une
pensaría que non somos semellantes
e aínda así tería que vivir
entras dentro de min
para deixala porta aberta
ti dormes ben
por que o teu reloxo
non ten agullas
pero que poder ten a vontade
se rompes o bastón que a sostén
intento escribirte
aínda que non teña nada que dicir
todos necesitamos algunha vez
unha nova vida
unha nova oportunidade
aínda que para outros
non sirva de nada
non deixo de ser eu
non te asustes
como a verdade dos contos
que na infancia te lía
quizás chamei ao inefable
polo seu nome
e xa síntome a gusto con el
e espero un correo
que nunca chega
é licito ter medo
cando o que é non é o que era
debe de ser todo máis sinxelo
para topar a clave
pero non pensamos
solo facemos que pensamos
e estamos outra vez
dentro do espello
vendo como rebousa a copa
sen enterarnos
como corremos ao encontro
e tropezamos
pero esquecemos esas cousas
pois nos interrogan
todo vai máis lento cos
recordos
e eu non sei escribir
son tantos os detalles que
faltan
e a realidade é tan lenta
e aínda es ti
quen despreza a miña
sinceridade
quen apaga a luz
para non querer saber
como se pode deixar ás
persoas
coma se foran xarróns
suxeitos inventados
que nin dentro dun libro
están a salvo
por que só poden salvarse na
inconsciencia.