domingo, 22 de abril de 2018

solanácea.



esperando á mañá
por remirado orde
o meu ben
son flores brancas e violáceas
debuxadas nunha leira
xa na noite burlada
asomaban os seus androceos
na auga dunha almofía
ela cun traxe saído dun pedicelo
non sabia a quen adoraba
na súa memoria diseminada
este florecemento súbito
ante a miña disgregación espontánea
ven aquí díxome
esta noite imos contar a miña fortuna
eu esperaba coa miña mirada
e os alacráns cantaban
do ceo baixaba un piropo a buscala
e sen esperanza
vagaba arredor da miña casa
un cáliz cos seus pétalos
eu inmóbil imaxinaba
que cun soprido a elevaba
a pobre tiña que irse
antes de que amañecera
cos seus acumenes ergueitos
dentro da súa flor da pataca.


martes, 3 de abril de 2018

lamento.



como na trama dun conto
acariñei con forza
un artificio
para que non sirva de nada
toda esta sinceridade
para apropiarte das miñas palabras
e darlle o teu significado
por que non son coma as túas
para botarme os teus porcos
contra a miña denude

se non fora tan grande
o que nos une
pensaría  que non somos semellantes
e aínda así tería que vivir

entras dentro de min
para deixala porta aberta
ti dormes ben
por que o teu reloxo
non ten agullas

pero que poder ten a vontade
se rompes o bastón que a sostén
intento escribirte
aínda que non teña nada que dicir
todos necesitamos algunha vez
unha nova vida
unha nova oportunidade
aínda que para outros
non sirva de nada

non deixo de ser eu
non te asustes
como a verdade dos contos
que na infancia te lía

quizás chamei ao inefable
polo seu nome
e xa síntome a gusto con el
e espero un correo
que nunca chega
é licito ter medo
cando o que é non é o que era

debe de ser todo máis sinxelo
para topar a clave
pero non pensamos
solo facemos que pensamos
e estamos outra vez
dentro do espello
vendo como rebousa a copa
sen enterarnos
como corremos ao encontro
e tropezamos

pero esquecemos esas cousas
pois nos interrogan
todo vai máis lento cos recordos
e eu non sei escribir
son tantos os detalles que faltan
e a realidade é tan lenta

e aínda es ti
quen despreza a miña sinceridade
quen apaga a luz
para non querer saber
como se pode deixar ás persoas
coma se foran xarróns
suxeitos  inventados
que nin dentro dun libro
están a salvo
por que só poden salvarse na inconsciencia.