Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
non te preocupes
non somos nós
nin ninguén
as persoas mais importantes
son as árbores
por que son nobres
por que imitan aos deuses
e te miran cunha mirada
indescritíbel
as persoas mais importantes
son as árbores
por que son normais
conservan a parte de natureza
que nós desdeñamos
por que na súa humidade e silencio
detense o outono
e nas tardes perennes
antes de denudarse
lémbranse tódolos anos
de ofrecernos os seus froitos
para que non chores.
