víase nos ollos dos outros
sen alento coa mesma anguria
coma a aparición silenciosa
dun cazador entre as ramas observándoo.
non se movía e o seu sorriso era unha talla de pedra
propia de alguén que se propuxogobernalo seu mundo
cando todo parece estar cumprido
para sempreso concedería un favor:
a quen enriba deste balcón roto
sobrevivirá a se mesmo.