ofelia.

obedece ao mundo

nunha espera atoada

mídese polas sombras

que o tempo non ten

desprendese delas

de toda esperanza

que se manteña viva

quen se cre príncipe da súa vida

esta comezando

nese momento a morrer

no monólogo do que se cría

pois todo o que con el esperaba

xa non pode volver

xa non hai volta atrás

como as ilusións

non duramos mais que as cousas

por que por desgraza

algunhas cousas viven

mais que nós

sen necesidade de sentir

nin falar

nin pensar que son cousas

nin tan sequera

que na súa redor haxa alguén

para medir a lonxitude

das súas sombras

sen perder a cordura

fronte aos paos que da a vida

laertes avisa a ofelia

do perigo do verme das flores

que corroe a virtude

como as podrece a elas

antes de abriren as xemas.

invicto.

que se vaia o frío dunha vez

este antipático tan antigo

que engule cos seus dentes

o final dos días

sen resentemento por nada

invicto

con total indiferencia

que se vaia o frío 

e que se pouse nun espello perceptible

para ver que existe

para recoñecerse a si mesmo

no seu xélido alento

que se quede nun recuncho

inmóbil durante un tempo

para que se desconxele o mundo

mentres esta quedo

esquecer os sentimentos

que nos produce

que se vaia o frío

para repasar as puntadas

dos nosos corazóns

con fío inrrompible

para sobrevoar invencibles

todo o seu desdén

sen que ninguen o nomee

ou o chame

que o frío trema de medo

ao caer na conta de que é frío.

verás.

 

so me encomendo ao mesmo rito

esperar nun recanto

da miña mente

para que todo comece a vivir

sentir na charca

o ciclo da vida

as plantas que move o fluxo

as burbullas de osixeno

que suben como boatos á superficie 

todos os días invisibles

son abstractos

cando os nomeas 

as ondas tremen sen cesar

contra os embrións durmidos

a néboa erguese e aperta as ruinas

dos conquistados paraisos

das libelulas

so imaxinados na memoria

os dedos dos pés na marxe

xeados mortos 

sobre as follas plateadas das bidueiras

que caen amando ao frío.

concreto.

parece que todo é o mesmo

que todo esta asegurado

que so decidimos os silenzos

que todo ten que ser agora

que todo esto existe

por que os nenos soñan

cun nobelo de cincuenta gramos

mentres o van desfiando

ata deixar de chover

para imaxinar correr

entre un labirinto de millo

a onde non poden ir

e o azar abrise sempre

a mesma folla do dominical.

seis con cinco.

 

meu punto de encontro

puxéronmo fronte un camposanto

as pegas choutan de cruz en cruz

moi cedo

ás sete da mañán

aínda de noite

ven unha señora maior

a visitar a súa filla

seino por que a porta golpéase

para avisar de quen entra

mirando cara atrás

parece vir dunha longa viaxe

o frío a esa hora pégase na pel

e en segundos vailla arrefriando

ata deixar de existir

cara o mediodía

como se o trouxera un salouco

ven sempre un home

que trae na súa man

unha flor vermella

e está o tempo xusto

como se non lle dese para vivir

pasmado

como a quen lle poñen un seis con cinco

a porta avísao de que está a saír

todo o que acontece é tan real

ninguén promete nada

que non poda cumprir

morrer non remata nunca

alí dentro

non hai necesidade de mentir.

terra.

na terra

deixouse sobre a terra

nunha pequena insua

onde unha bandada de paxaros

van devalar

e pensa

tecer unhas flores

para que agromen

no seu xustillo

nada que ver

coa sorte da arte

nin coa amizade

que carece de beleza

pasoulle antes

para despois

prohibirse soñar

non estivo alí

cando secaron os xeranios

cando chovían palabras doutros

sobre as tardes sufocantes

e pensa

respirando fora de tempo

nas flores que agroman

no seu xustillo

deixándose

no firme da súa terra.

 

 

estrago.

 

barrede os montes todos

despoboados e perseverantes

as mans das árbores

perderon todo o que tiñan

todas as campañas é o mesmo

o tempo esmorece

non é o alento o que trae o aire

senón palabras de papel

hectáreas que arden

todo podería ser doutra maneira

o máis afastado

o menos perdurable

o esquecido

todo o que durme dentro de nós

así de inútil

vaise en ordinarios silencios.

 

xela.

DÍA MORTAL

Todo, todo semella familiar:

os insultos da amante, as forzadas

alegrías dos instantes

máis perversos,

todo semella familiar, os bicos

educados e chagas nas barrigas despistadas,

todo semella familiar, ti cando te achegas e lle anuncias

o imposible de ilusos apuros ás caricias,

todo, todo semella familiar

cando o desterro nos deixa como balas

a medio camiño cara ó obxectivo

Suspendidos.

Se hoxe che espetasen a navalla entre os labios e ata os brazos

tamén...;todo semella familiar.

Non é xusto que destroce estas veces a balazos

de confidencias.

Nin que espere que comprénda-la demanda

de certos inconclusos ademáns.

Querería de ti...¡un rito!

(Que incumpriría.)

¡Unha mentira!

(Que denunciaría.)

É por iso que reviso a teoría

e prefiro

as túas mans cando están quentes,

a túa lingua

cando non sabe de idiomas no arquipélago do meu corpo,

as túas palabras cando medran

como os vexetais (por auga e sol)

e non precisan abonos de razón.

Non é xusto

Amar unha parte de ti e abrilas todas.

Déixome regresar coma gata á túa boca e apouséntome nela,

non querería caer de ti.

Coma hoxe

no meu corpo xúntanse as túas mans facendo historia,

as miñas inclinan nas túas costas os abrazos desde a infancia.

Agora nós,

corpo que añoraba cando morriamos,

de cada vez.

Xela Arias.

aprendices.

 

repiten sempre o mesmo

ata convertela indecencia

nunha verdade

tentan educarnos

para caer sen honra

as súas palabras

dan a un andel

onde aínda teñen

unha colección de corazóns

xeados

desfilan a todas horas

nas súas pantallas

para repetir o mesmo

que fora deles todo esta mal

fora deles non hai salvación

e para os demais

todos os paraísos son perdidos

dende os seus medios

son o altofalante

para as xeracións vindeiras

vulnerándoos

son unha escaleira cara abaixo

ao alxube

onde se castiga aos diferentes

con longas ameazas

de seres que claudicaron

agora que as verdades

convértense en mentiras

para ser degustadas exquisitas

as almas feridas

polos seus aprendices .

 

pensar vivir.

 

para pensar vivir

pecha os ollos

deixa que un avión de xoguete

leve o teu desalento

por todo aquelo que nin tan sequera

chegaras saber

apúrate

por que sen pagar a pena

un día calquera

morres por unha preocupación

que tampouco é túa

a vida é un fallo

a falta de apaixonamento político

todo o que contan os xornais

fainos máis anónimos

se tes pensado vivir

non esperes nada

nin a ter sequera cen anos

para tratar de entender

que vives por que te desacouga

saber que o tempo

ven a ti cando te vas

unha estraña condición

(entre ti e o teu dobre)  

que elixes libremente

que é vivir

ser tocado/a por unha á

sen que te decates

como dicilo

o aire a luz o vento

sen que te des conta

do seu silencio connatural

sen que repares  

por que

as follas das árbores

volven por marzal

e se non fora

pola súa sospeitosa melancolía

todo morrería

no ápice da túa salvación.

 

epicteto.

como se algo ocorrese

nun repugnante sobresalto

como as escaleiras de pedra

ca fariña de millo

vai encintando

os chanzos ermos

gastados dos pazos

ou o que hai sempre

mais abaixo

entre a auga e a area

e non vemos

entre o fértil plancto

e imaxinando a mar

como non é agora

non fai falta que penses

tanto

xa esta todo pensado

xira cara a ti

ai si

onde non hai arraigo

nin ningún vestixio

nin presentimento sequera

a vida xa non é como era

agás

un

delirante

encontro

malgastado

como se algo acontecera

para poder contalo

un paseo perdido

como todas estas palabras

sen sentido

como o cheiro das túas mans

a desencanto.

 

NAna.