Representación do cotidian, o anónimo, o que queda entre liñas. A poética das cousas pequenas que conforman os mundos que habitamos, nomear o pequeno para velo grande na súa xusta medida e o concreto como universal. A necesidade de volver crer en nos, empregalos nomes axeitados, dende o silenzo, deletreando cos labres ata quedar mudo, como si non lle importara a ninguén. Para soster entre os dentes a única patria que non é outra ca infancia. Ao fin sexa.
parece que todo é o mesmo
que todo esta asegurado
que so decidimos os silenzos
que todo ten que ser agora
que todo esto existe
por que os nenos soñan
cun nobelo de cincuenta gramos
mentres o van desfiando
ata deixar de chover
para imaxinar correr
entre un labirinto de millo
a onde non poden ir
e o azar abrise sempre
a mesma folla do dominical.
Ningún comentario:
Publicar un comentario