novembro.

escribo unha frase baixo do teu horóscopo
tódolos bosques son sagrados
e dende alí enriba as luces
debuxan , casas , salóns, presas,
penas , alegrías , odio , amor, noite
unha arquitectura deformada
vista de enriba da palma da túa man
que non se parece a ningunha outra
é tan distinta
como distinta é a miña sorte
quixera ás veces refuxiarme nun manicomio
pasear por un xardín abandonado
ser pácente debaixo dunha fonte que te molla
os pés
e hai tanto frío polas estradas que pasamos
volver pronunciar palabras que preñan
palabras que dan a luz palabras
chámome novembro
son unha verdadeira tormenta
ninguén pode ignoralo
entendo tódalas extravagancias dos deuses
pero si non logro a felicidade anunciada
descalzo enriba dun campo de gules,
alfaias, torsos modelados en mármore
ademáns pirandelianos alegóricos
vou e embriágome da beleza
e declamo cuasi teatral:  te-la-ra-ña.
xeométricos fragmentos maquinaria
un punto de referencia debuxado
nun mosaico renacentista
meu gran pracer sensual son os ollos
e por onde verdadeiramente entra todo
ei de permanecer tirado e quieto
para perder tódalas batallas antes gañadas
para volver a gañalas despois deste desterro
nun estudio
un barco navega na folla dun delinéante
que volve lembrar
un piano toca xordo os soños que se van cumprir.

cincuenta.

máis de cincuenta balazos
non lograron arruinalo peiteado
de Bonnie nin espantalo seu perfume
nin calar o saxo de Clyde
nin romper o mapa de Louisiana
Bonnie soñaba con ser cantante e poeta
deixala delincuencia
e na construción ver traballar a Clyde
pero as súas sortes estaban botadas
e escritas nun poema
que entregou Bonnie a súa nai
como fogar tiñan o seu coche
e algún roubo para ir tirando
e pola pascua entre tiros a familia ían ver
Clyde tiña o dedo floxo
non necesitaba que a cousa se puxera fea
para o gatillo premer
el só quería vingarse dos polis
que lle fixeran na cadea tanto mal
Bonnie escribía versos
de cando Clyde era limpo, reto e honesto
dos bancos en quebra
da pobreza e dos campos de algodón
do desemprego e a depresión
dun feixe de mentiras sen sentido
que os culpaban aos dous
se non fora que o xoves negro
pasou voando como calquera cousa
nas chabolas onde vivían en Dallas
esta historia aínda se conta agora
como nunha odisea fóronse
el conducindo descalzo
e ela comendo un sandwich
que un chivato os delatou
e que setenta e sete anos despois
máis de cincuenta balazos
non arruinaron o peiteado de Bonnie
nin deron calado o saxo de Clyde
dende aquela se canta en Louisiana:
“Así como as flores son adozadas
polo sol e a xeada
Este vello mundo e máis brillante
polas vidas de xente coma vos”

un día.

miña nai e eu debuxabamos

torres de castelos inclinadas

nas nosas mans frías

e alongabamos os brazos

que parecían non ter fin

para coller o sol que se escapaba

nas mañás de engano

de outono

para enfocalos seus ollos

cheos de segredos

deixando caer as silabas

dos seus labres na alfombra

cando facía que non sabia

continuar

eu insistente lle pedía

que me dixera algo

e ela me dicía

se eu puidera atrapalo

cho diría

mama abría tódolos caixóns

do seu corpo

para enchelos de estrelas de paso

e sempre se esquecía de cerralos

hai algo de nubes ai dentro

e unha choiva maina

eu lle daba papeis escritos

que ela non lía

por que tódalas palabras que necesitaba

non estaban alí

e eu non era capaz de topalas

mentres ela me dicía

como unha estrela fugaz

que cae antes de pedir un desexo

eu cho diría.