cincuenta.

máis de cincuenta balazos
non lograron arruinalo peiteado
de Bonnie nin espantalo seu perfume
nin calar o saxo de Clyde
nin romper o mapa de Louisiana
Bonnie soñaba con ser cantante e poeta
deixala delincuencia
e na construción ver traballar a Clyde
pero as súas sortes estaban botadas
e escritas nun poema
que entregou Bonnie a súa nai
como fogar tiñan o seu coche
e algún roubo para ir tirando
e pola pascua entre tiros a familia ían ver
Clyde tiña o dedo floxo
non necesitaba que a cousa se puxera fea
para o gatillo premer
el só quería vingarse dos polis
que lle fixeran na cadea tanto mal
Bonnie escribía versos
de cando Clyde era limpo, reto e honesto
dos bancos en quebra
da pobreza e dos campos de algodón
do desemprego e a depresión
dun feixe de mentiras sen sentido
que os culpaban aos dous
se non fora que o xoves negro
pasou voando como calquera cousa
nas chabolas onde vivían en Dallas
esta historia aínda se conta agora
como nunha odisea fóronse
el conducindo descalzo
e ela comendo un sandwich
que un chivato os delatou
e que setenta e sete anos despois
máis de cincuenta balazos
non arruinaron o peiteado de Bonnie
nin deron calado o saxo de Clyde
dende aquela se canta en Louisiana:
“Así como as flores son adozadas
polo sol e a xeada
Este vello mundo e máis brillante
polas vidas de xente coma vos”