como se algo ocorrese
nun repugnante sobresalto
como as escaleiras de pedra
ca fariña de millo
vai encintando
os chanzos ermos
gastados dos pazos
ou o que hai sempre
mais abaixo
entre a auga e a area
e non vemos
entre o fértil plancto
e imaxinando a mar
como non é agora
non fai falta que penses
tanto
xa esta todo pensado
xira cara a ti
ai si
onde non hai arraigo
nin ningún vestixio
nin presentimento sequera
a vida xa non é como era
agás
un
delirante
encontro
malgastado
como se algo acontecera
para poder contalo
un paseo perdido
como todas estas palabras
sen sentido
como o cheiro das túas mans
a desencanto.
