sábado, 31 de decembro de 2011

bo soño.


víase nos ollos dos outros
sen alento coa mesma anguria
coma a aparición silenciosa
dun cazador entre as ramas

observándoo.
non se movía e o seu sorriso

era unha talla de pedra
propia de alguén que se propuxo

gobernalo seu mundo
cando todo parece estar cumprido
para sempre

so concedería un favor:

a quen enriba deste balcón roto
sobrevivirá a se mesmo.

domingo, 18 de decembro de 2011

crepúsculo.

estou fatigado
de repetila lección e mal
a causa da miña neglixencia
medrei así entre el e a miseria
ocultando tódalas delicias
estou fatigado de repetila lección
debera de aprender
a abotoar os botóns
sei de todo isto polos retratos
que miran con ansia de chorar
sen saber de que se trata
eu non son semellante a nada
seino a forza de escribilo
no peito dos floreiros
sen ningún esforzo so pensándoo
o céspede é cada vez
máis artificial
ti fuches ao ceo e vólveche
para ver nacer as rosas en decembro
sempre se ama a quen non se esquece
a quen alimenta unha boa mañá
despois dunha noite
chea de paxaros na cabeza
a quen enche de música tanto silencio
a quen endereza fíos para facer un pano
cheo de recordos
estou fatigado
de durante séculos facer o amor
en cada partícula de aire
para parir unha mirada nova
chea de significados novos
chorei para compartilo prezo
de tanta soidade
e beber o resplandor da luz dunha vela
para deitarme á beira da miña pel
neste crepúsculo
que non o podo compartir con nadie.

venres, 9 de decembro de 2011

tódolos nomes seguidos.

tódolos nomes seguidos
coma un pérfido soño
partín de alí e funme
con tódalas estrelas da noite
no peto
e unha soa intención
dicir tódolos nomes seguidos
en voz alta
como se non lembrara
o nome das flores
o nome das cores
das plumas das perdices
aplastadas entre as chumbeiras
para pasar desapercibidas
de sabuesos e cazadores
a miña gorxa secase de pensar
coa pel bordada nunha vela
dun barco ao norte ondeando
en tódolos nomes
e volvo a dicilo outra vez
fondamente ferido
socorro !
un galo canta no inferno
o sol mutila de luz
as sombras dos asasinos
de segundos de minutos de días
de semanas de meses de anos
seguidos.                     

domingo, 27 de novembro de 2011

novembro.


escribo unha frase baixo do teu horóscopo
tódolos bosques son sagrados
e dende alí enriba as luces
debuxan , casas , salóns, presas,
penas , alegrías , odio , amor, noite
unha arquitectura deformada
vista de enriba da palma da túa man
que non se parece a ningunha outra
é tan distinta
como distinta é a miña sorte
quixera ás veces refuxiarme nun manicomio
pasear por un xardín abandonado
ser pácente debaixo dunha fonte que te molla
os pés
e hai tanto frío polas estradas que pasamos
volver pronunciar palabras que preñan
palabras que dan a luz palabras
chámome novembro
son unha verdadeira tormenta
ninguén pode ignoralo
entendo tódalas extravagancias dos deuses
pero si non logro a felicidade anunciada
descalzo enriba dun campo de gules,
alfaias, torsos modelados en mármore
ademáns pirandelianos alegóricos
vou e embriágome da beleza
e declamo cuasi teatral:  te-la-ra-ña.
xeométricos fragmentos maquinaria
un punto de referencia debuxado
nun mosaico renacentista
meu gran pracer sensual son os ollos
e por onde verdadeiramente entra todo
ei de permanecer tirado e quieto
para perder tódalas batallas antes gañadas
para volver a gañalas despois deste desterro
nun estudio
un barco navega na folla dun delinéante
que volve lembrar
un piano toca xordo os soños que se van cumprir.

domingo, 13 de novembro de 2011

cincuenta.


máis de cincuenta balazos
non lograron arruinalo peiteado
de Bonnie nin espantalo seu perfume
nin calar o saxo de Clyde
nin romper o mapa de Louisiana
Bonnie soñaba con ser cantante e poeta
deixala delincuencia
e na construción ver traballar a Clyde
pero as súas sortes estaban botadas
e escritas nun poema
que entregou Bonnie a súa nai
como fogar tiñan o seu coche
e algún roubo para ir tirando
e pola pascua entre tiros a familia ían ver
Clyde tiña o dedo floxo
non necesitaba que a cousa se puxera fea
para o gatillo premer
el só quería vingarse dos polis
que lle fixeran na cadea tanto mal
Bonnie escribía versos
de cando Clyde era limpo, reto e honesto
dos bancos en quebra
da pobreza e dos campos de algodón
do desemprego e a depresión
dun feixe de mentiras sen sentido
que os culpaban aos dous
se non fora que o xoves negro
pasou voando como calquera cousa
nas chabolas onde vivían en Dallas
esta historia aínda se conta agora
como nunha odisea fóronse
el conducindo descalzo
e ela comendo un sandwich
que un chivato os delatou
e que setenta e sete anos despois
máis de cincuenta balazos
non arruinaron o peiteado de Bonnie
nin deron calado o saxo de Clyde
dende aquela se canta en Louisiana:
“Así como as flores son adozadas
polo sol e a xeada
Este vello mundo e máis brillante
polas vidas de xente coma vos”

sábado, 5 de novembro de 2011

un día.



miña nai e eu debuxabamos
torres de castelos inclinadas
nas nosas mans frías
e alongabamos os brazos
que parecían non ter fin
para coller o sol que se escapaba
nas mañás de engano
de outono
para enfocalos seus ollos
cheos de segredos
deixando caer as silabas
dos seus labres na alfombra
cando facía que non sabia
continuar
eu insistente lle pedía
que me dixera algo
e ela me dicía
se eu puidera atrapalo
cho diría
mama abría tódolos caixóns
do seu corpo
para enchelos de estrelas de paso
e sempre se esquecía de cerralos
hai algo de nubes ai dentro
e unha choiva maina
eu lle daba papeis escritos
que ela non lía
por que tódalas palabras que necesitaba
non estaban alí
e eu non era capaz de topalas
mentres ela me dicía
como unha estrela fugaz
que cae antes de pedir un desexo
eu cho diría.

martes, 25 de outubro de 2011

emboscada.


cae pétrea a aurora entre a herba
consagrando un corpo espido
esta mañá non é de ninguén
á miña beira durme unha ancora
eu cos ollos debuxo nubes no ceo
e o olor das flores cando suspiro
mándame ao sol que ilumine as mámoas
cheas de ollos negros e sombras lentas
e desvele o tacto dos meus dedos
rompendo a xeada do teu corpo
nesta morada de follas secas
cal tesouro roubado do prefacio dun libro
conta nun ábaco de landras
cantas veces as mans ó corazón petan
con forza
e declina na auga a sangue
que vai chegando ao río
tinguindo ás escamas dos peixes de atardeceres
adeus adeus
de presas e afogos de paisaxes indecisos
e no medio deles
reflexa como a luz nun espello
este goce ebrio que converte á miseria
nunha novicia branca e bela
embriagante como o máis doce viño
que so se pode beber mentres soñas.








martes, 4 de outubro de 2011

simulacro.

os corazóns non latexan
nas entre teas dos manequíns
as urbes son construcións
de días perdidos
de culturas asoadas
todo o que te espanta
é soportábel
non se fan discursos
mirando ás mans
só mirándoas
lemos para evitar lembrar
todo o que nos avergonza
estranxeiros das entrañas
da nosa nai
intoxicados de anguria
habitamos nunha casa
onde somos incapaces
de recoñecer os obxectos
postos nos andeis
a memoria é tan parecida
como as imaxes ás letras.

mércores, 21 de setembro de 2011

sede.


a secura de arrombar a vida
de entreabrirse de abrazos
de soster a ilusión nos beizos
do que non podes ver
dende a ventá a quen se perde
entre as nubes
as flores que nacen na auga
as bolboretas que se deixan
morrer nas noites de outono
sentir dó embriagado
ata perdela noción
do misterio dun bico
quen serei quen quero ser
amando cousas sen nome
de sede embriagado.






xoves, 1 de setembro de 2011

átomos.



marcharemos a unha terra lonxana
onde non ai olvido nin presa
por saciarse
onde as cicatrices que procura
o recordo vanse como os paxaros
nun dia de tormenta
estenderemos espellos
que proxecten sombras
e os arqueólogos buscaran atisbos
de literatura nos nosos sexos
alí os voyeurs non miran
por que o que ven non perdura
é cego
marcharemos a outro extremo
do mundo
onde hai un universo infinito
e brotan incansables átomos
nel nin existen distancias
entre os corpos
nin o drama entre amantes
marcharemos a ese pasado perdido
a idade feliz á utopía
ao futuro por crear
ao amor como única ambición
nunha cópula ata o limite
a salvo do inferno.

luns, 22 de agosto de 2011

ábreo.

despois de abandonar os nosos símbolos
como nunha noite romana
abrazámonos para beber sedentos
a gran marea que avanzaba dunha lúa amarela
que miraba e alumeaba os nosos cobreados labres
facendo xurdir da escuridade os nosos corpos
os nosos brazos coma esbozos dun pintor
que se quecen nas mans e se dilatan sobre o papel.
é o pincel o que imaxina o debuxo
logo o debuxo imaxina á forma
e a forma á natureza.
a nos pintábanos a lúa
deitados arredor da tumba de Sir Moore.
e ao cerralos ollos os pais das imaxes
os soños acosaban os nosos espíritos.
O Amor.
non hai maior calma e tempestade ao tempo.
seguro que non o sabedes
pero sodes insensatos ao non darvos conta
de que o soño vos devolve todo o que perdichedes
non hai homes na terra
e moi poucas esculturas belas
polas que asubíe ao pasar o vento
e ceos empedrados que aínda non veu naide
e un marabilloso olor a follas húmidas e a herba
o futuro é imposíbel sen dor
o derradeiro soño é negro
roma son tódalas noites sen loba que venerar.

xoves, 18 de agosto de 2011

noiturnio do adolescente morto.

Imos silandeiros orela do vado
pra ver ô adolescente afogado.

Imos silandeiros veiriña do ar,
antes que ise río o leve pro mar.

Súa i-alma choraba, ferida e pequena
embaixo os arumes de pinos e d&derbas.
Agoa despenada baixaba da lúa
cobrindo de lirios a montana núa.
O vento deixaba camelias de soma
na lumieira murcha da súa triste boca.
¡Vinde mozos loiros do monte e do prado
pra ver o adoescente afogado!
¡Vinde xente escura do cume e do val
antes que ise río o leve pro mar!
O leve pro mar de curtiñas brancas
onde van e vên vellos bois de ágoa.
¡Ay, cómo cantaban os albres do Sil
sobre a verde lúa, coma un tamboril!

¡Mozos, imos, vinde, aixiña, chegar
porque xa ise río mó leva pra o mar!
Federico García Lorca.
(5 de xunio de 1898 – 19 de agosto de 1936) .

xoves, 11 de agosto de 2011

socorro.

infectado o ceo azul de cinza
debaixo das follas treme no seu leito
e vomita a vida
as flores cortadas non sangran
a desventura baixa a tragos pola gorxa
enmudecendo as pregarias

a foresta arde nas noites de verao
por unha man canalla

as polas das árbores imploran ao ceo
mentres nos as mollamos con saliva
inocentes bestas morren
ou marchan cara o exilio
as vellas saen das súas casas
e iluminadas polo resplandor do lume
din unha misa polos bichiños
que corren á pista a morrer
diante dos seu marmulos

a foresta arde nas noites de verao
por unha man sen esperanza

nun sobre colledor ritual
anegando a terra de ríos de sangue
que non se ven

é o espertar a morte
falsamente chorada por todos
bagoas que caben no peteiro dunha galiña.


mércores, 3 de agosto de 2011

plutón.


padecer impasíbel
que non se esgota
que so espera
á consumación final
e declara mentres
a súa aspiración eterna
se desdí da súa condición
enaxenarse
da pura escravitude
plutón inconscente
misterioso e escuro
unha vez ao ano
rapta a proserpina
e pasa con ela no inframundo
seis meses
mentres que a natureza
durme e se murcha
esperando á primavera
recibe e xulga
ás sombras tristes
escoltado por un can
de tres cabezas
construíndo entre cipreses
e narcisos
o tempo anterior á desnaturalización
ao comercio divino e humano
o camiño do caos e a orde
non é o amor
senón o obxecto do amor
non é a rosa
senón as súas espiñas.

mércores, 27 de xullo de 2011

a mar.


hai algo estraño e entrañable
a furia que remexe as entrañas
a escuma que xoga
nas cristas apagadas
das ondas na praia
a mar
inocente xogo de afrodita
imposíbel de entender
para os humanos
se non se consideran
antes saberse perdidos
de regreso á infancia
para aniquilar esta decadencia
e dicir: no principio era o horizonte.

mércores, 13 de xullo de 2011

laurus.


as princesas nas torres
adecentan as súas cofias
con cansos pasos
e límpidas nubes
atravesando as súas venas

corpos enormes
mastiles ergueitos
evocando unha melodía
non escrita
nos seus solemnes regazos

sementa de talco o meu pescozo
antes de que mo corte este soño

eu matei as miradas indiferentes

dille ás palabras que sen tremer
veñan á miña boca
e este suspiro que quede preso
nos toxos do acantilado
na auga que bate alí abaixo
onde danzan as follas
tiradas de loureiro
consagrando esta mañá

que loucura
este emotivo olor que me envolve!

canta un galo enriba dun compás

ás dunas levounas o nordés
onde a miña alma se eleva

eu matei á beleza
co fin de fecundar o teu corpo
nun encaixe tecido de seme

ven e espértame deste soño
antes co sol ilumine
ao meu amado país.

mércores, 6 de xullo de 2011

marte.

(clica na imaxe)
oh non ceder!
ver unha vitoria que non existe
agora que non sabes volver á derrota
tanto descrédito
e bagoas ilustradas
diluídas nun gin tonic
a un paso do cheiro a mexo
quen te dixo que somos inferiores
a beleza vaise cedo deitase e durme
aliviada nun goce sen ansia
sen contradicións
nas errogas do seu rostro
esa é a vitoria
dunha guerra perdida
so obedecer aos bos sentimentos
as cousas sublimes
ser sublime ata o fondo
por que choramos sos
por que amamos á inxenuidade
por que inspirámolo temor
quen te dixo que somos inferiores
é certo sen risa somos inferiores
en marte  no planeta vermello
o ano dura seiscentos oitenta e sete días terrestres.




luns, 4 de xullo de 2011

neo.


semente que nace con outro nome

vencida

para xerminar noutra terra

baixo outra sombra baixo outra ética

inexorable

fiándollo todo a un exame de conciencia

neo- semente neo- vivir neo-teoria

para librarse do tempo da orixe e da historia

menos do ceo

¿quén fala co ceo?

unha corda na herba semella unha serpe

unha nube no ceo semella un dragón

neo- devir

sen discurso sen xestos sen mirada asimilan os heroes de hoxe o seu trunfo

semente liofilizada transxénica

despois dela extínguese a descendencia

con neo- indecencia.




domingo, 12 de xuño de 2011

dono.

lee ven
como si che falara entre susurros
do ceo e do inferno
que choren que choren
que choren todos
menos os que se dedican á agricultura
mentres miro polo oco dunha parede
todo o que pensei esquecer onte
o pasado me visita agora
como un apostata
destitúo a tódolos innatos
pois eu son un arcano
e a realidade non me é acesa
é tan difícil saber
todo o común que compartimos
cos seres mais ínfimos
en cambio o lugar onde me agocho
neste outro lado da parede en ruínas
faime percibir á materia
que como ela eu me resisto inerte
alguén que garda algo
no seu interior con celo
neste proceso inverso
podo dispoñer rir vencido
descalzarme e coller flores
despois de atravesalas encrucilladas
e ofrecelas a esta angustia que sinto
acaso cal é a miña dote
senón a que despois de abrilos dedos
da miña man o que  nela queda
e permanezo inalterable
podendo transitar pola vida en común
cos microbios.

sábado, 4 de xuño de 2011

dous tempos.


estou preso
dentro dun motor
de dous tempos
atado aos contrapesos
dun cegoñal
para dar só unha volta
esperando impaciente
que o bulón
exerza a presión
e que despois da combustión
perfectamente
os gases queimados
non se mesturen
que o aire gasolina e aceite
grazas ao deflector
pola lumbrera de escape
saian diáfanos
como a gasolina
os meus pensamentos
teñen que atravesar
unha malla tupida
para deixar alí
tódalas impurezas
si me deixa a agulla
de punta cónica
poderei entrar e saír
por favor pido
que o stárter
estrangule o paso do aire
no momento do arranque
e o motor quede ao ralentí
para acto seguido
despois desta marcha lenta
acelerar lixeiramente
e accionar do arranque
o seu dispositivo
que veña voando unha bolboreta
e coas súas ás
provoque a entrada de aire
aumentando a succión
deste gas enriquecido
un fundamento moi parecido
é polo prato magnético
o seu acendido
toparaste como eu me topo
agora enriba dun voante
nun extremo do cegoñal
sobre un imán
que sinala o sur e o norte
a miña mirada bobina
descubre sobre un núcleo
de ferro doce
dous arrolamentos
un primario e outro secundario
que ao xiralo voante
arrastra ao cegoñal
cortando o núcleo
as liñas de forza
que no imán
van dun a outro polo
pero sabes unha cousa
xa pode haber motores
que se a buxía non fai chispa
sexa de sangue quente ou fría
e aínda que os meus pensamentos
atravesen esa malla tupida
seguirei preso
nun motor de dous tempos
o resto dos meus días.

sábado, 14 de maio de 2011

babia.

en babia hai esperanza
crerse inocente e moderno
non nos preguntamos por nada
preferimos pensar
que todo é un conto
non perturba o egoísmo
nin desgraza nin anguria
e u odio é unha marabilla
neste inconexo mundo
aquí todo ao revés medra
non pode ser doutra maneira
en tamaño paraíso
onde as linguas son de baba
e as entrañas
o manxar preferido
onde a flor da pataca
medra exuberante
para adornar o histórico
materialismo
e tódolos días esperamos
a néboa no peirao
para que nos devolva a fala
aquí hai esperanza
asegúrocho
mendigalo animo é o ben
máis prezado
tanto que ás veces
morres sen descubrilo.

venres, 6 de maio de 2011

icona.



horizonte invisíbel
actual e único
sen nome
se non é na contemplación
horizonte perfecto
in nomeado
naufragar para pensar
impasíbel
unidade particular
disolta
en formas intimas
paixón
só unha paixón
movéndose dentro
dun ser mesmo
para mudar
un enderezo: o tempo
“cousa” cravada
nas costas da esperanza
“cousa” cravada
un enderezo: o tempo
para mudar
dun ser mesmo
movéndose dentro
só unha paixón
paixón
en formas intimas
disolta
unidade particular
impasíbel
naufragar para pensar
in nomeado
horizonte perfecto
se non é na contemplación
sen nome
actual e único
horizonte invisíbel.

luns, 25 de abril de 2011

pitagórico.



falas moi bien
es coma un dicionario
onde pon:
tempo é a incerta vitoria
por sufrir
sabes das alteracións
da repugnancia
máis falas moi bien
na casa temos
moito alcohol
non sabemos que facer
entre tanto desdén
omiso tamén ven no dicionario
máis non di nada da sorte
ando perdido, errante
como corresponde a un poeta
que seria de nos
se non padeceramos
esperando un momento
a que a palabra
sexa modelada polo número
nunha aritmética dos sentidos
en sete dos sete ceos
unha escada
de intervalos musicais
falas moi bien
como un dicionario que di
mazá, dous puntos
antes de ofrecela
xa a comeu a serpe.

venres, 22 de abril de 2011

asfódelo.



Asfódelo, Gamón, Vara de S. Xosé. (Asphodelo albus). Liliácea.

(Dioscórides. Tradución do texto grego).

Asfódelo. [Outros ‘pequena cañaheja’ (narthēkion); os romanos albucium.] É unha planta coñecida pola maioría, cunha folla parecida a do porro grande; o seu pé é liso, coa flor no seu extremo, que se chama anthérikos [3]; as súas raíces son alongadas, redondas, semellantes as bellotas, de sabor acre, e con propiedades caloríferas.
Bebidas provocan a micción e a menstruación; a raíz bebida en viño na cantidade de 1 dracma (4´3gr) cura dores de costado, toses, espasmos e roturas. Facilita o vómito si se come na cantidade de un dado; se administra utilmente na cantidade de 3 dracmas aos mordidos por serpes. Se aplican as follas, a raíz e as flores, en cataplasma con viño, sobre as mordeduras; cocida a raíz con hez de viño, en chagas sucias e invasivas, inflamacións de mamas e testículos, furúnculos, diviesos; con fariña de cebada, para inflamacións recentes. Si se engade ao xugo da súa raíz unha decocción de mosto añexo, mirra e azafrán, forma un ungüento medicamentoso para os ollos. Só ou con incenso, mel, viño e mirra, en fomento tibia, convén a ouvidos que supuran; o seu xugo introducido so na orella contraria alivia os dores de dentes. Si se fai un emplasto das cinzas da súa raíz queimada crece o pelo das calvas. O aceite que se fai ferver ao fogo nas raíces ocas é beneficioso para os sabañons ulcerados e queimaduras; axuda aos que teñen dor de ouvídos introducíndoa na orella; a raíz limpa a lepra branca aplicada nun ungüento si antes se frotou ao sol cun pano de liño. O froito e as flores, bebidos en viño, son antídoto excelente de escolopendras escorpións. Tamén é prexudicial para o ventre.
[En outro lugar. Florece no tempo da colleita do cereal. É necesario cortar O asfódelo branco despois do equinoccio de primavera en vistas a que creza o froito. Din que a súa raíz bebida fai perder o apetito sexual. Cratevas o herbolario di o mesmo que
fol. 076rfol. 076v a súa raíz bebida con viño, 1 dracma é tratamento dos dores de gota.].
Emprego:
A raíz ten gran cantidade de almidón e utilizábase na antigüidade para fabricar pan. Os pés utilízanse para facer cestos, pero os usos máis actuais céntranse nas súas propiedades medicinais de uso externo (problemas da pel, eccemas e hemorroides). Tamén sirve para alonxar os mosquitos.
Desbotase o seu emprego culinario sen antes cocela por conter o alcaloide asfodelina que provoca o aumento do pulso cardíaco. VV.AA.

xoves, 21 de abril de 2011

esquecidos.



Adelaida Vallejo Leira. Emilia Estevez Vilaverde. María Pilar. G. de Fresco. Clotilde Paz. Consolo Domínguez Rodríguez. Herminia Fariña. María Otilia Docampo Pego. Anxeles Penas. Helena Villar Xaneiro. Matilde Lloria. Pilar Cibreiro. Áurea Lorenzo Abeijón. Aurora Vidal Martinez ………………………………………………………
Farruco Sesto Novás. Ernesto Guerra da Cal. Guillan Hermo. Avelino Gomez Ledo. Luís Amado Carballo. Manuel Luís Acuña. Roberto Blanco Torres. Lorenzo Varela. Rodolfo López Veiga. Manuel Pereira Valcarcel. Xosé María Díaz Castro……………………………………………………….
e tantas e tantos poetas máis.

Tampouco quedan asfódelos
nas tumbas dos heroes gregos
nin se dan nas despedidas
os seus ramos
esquecidos
semellades templos caídos
onde a mar bate en baixo
deixando unha resaca
de fracaso
e a vexetación se resiste
a morrer entre as pedras
dela nacen flores de vitoria
no voso templo sagrado
palabras que son pasto
do que foi inexorable
poetas
traducichedes o que non era
acceso ao ser humano
desinteresados
visionarios xeniais
vivides aínda que non o queiran
na vida de outros
dende as vosas ruínas perfectas
esquecidos
contemplándovos.

venres, 15 de abril de 2011

torpeza.



non te vaias sen antes afogarte

destas estrañas flores de húmidos pétalos

despois de bebelo meu sexo

entre as nosas ruínas

neste bosque de hedra


deixa cas miñas coxas impasíbeis

pazan na herba humillada

e salga este manancial entre as miñas pernas

para regar as flores que nacen

entre o esterco


deixa que agoche a miña desvergoña

como un funesto infante

que abre os seus brazos rotos

para ser levado pola tormenta

aínda durmido

entre as pernas da súa amante

despois de dicirlle: que ela é o que máis lle interesa


non hai soño nin pereza

que deteña o medrar das flores

como chulos dunha noite

sostendo nas súas mans

unha navalla de afiado fío

fanse sitio entre esta fatiga


eu espero de ti todo o que ti de min esperas

algo noso irrexeitable volvera á terra .

sábado, 2 de abril de 2011

erecto.


no patio penduran no tendal

ás de paxaros a secar

e o sol descende avergoñado

cara ó solpor

para pousar nas túas palpetras

e escurecerse


eu coñezo a sensación

de acariñar os corpos lóbregos

ofrecidos nun complot

sen ningún auxilio


amo esta profesión

dar para empobrecerme

ensaiar unha e outra vez

as sombras nas paredes

fulminadas

caendo de xeonllos ante min


xogo a verme no pescozo

das aforcadas chaquetas

que penden nas perchas do armario


quen é?


o meu verdugo durme enfronte

no caixón dos calcetíns

despois de esfollala primavera

sen ningún reproche


cando me visto ven onda min

deixándome co pasado

roubándome o presente


apoiase nas miñas espidas cadeiras

para encomeza lo rito

un só movemento

acende os nosos cheiros

para xuntos mollarnos

enfilando ata o corazón


amor abre as pernas

camiña polo bordo

ata a vertixe lamendome

desfacéndome no teu cuspe

amor mata tódolos espectros

debuxa con sal nas miñas nalgas

o teu nome


para contarnos antes de matar

as anatomias

tódalas palabras que calamos.