martes, 13 de febreiro de 2024

cerviz.


 

o inverno é unha condición universal

 

as palpacións aceleradas

baixo a epiderme son tan comúns

como o tempo

 

a dor arquitectónica das vértebras

convírteme nun coleccionista

de adormecementos segredos

 

por momentos vaise a voz

e esquezo o que quería facer

cando comezo a facelo

 

o sabor do anhelo seca a gorxa

entre mareo e mareo

 

camiñan figuras luminescentes

polo andar lentas e pesadas

como se remataran de erguerse

 

mordo a lingua para non irme

para manter a amizade co meu corpo

 

mentres pola cerviz suben en ringleira

unha morea de furelos camiño da caveira

facendo un ruído arrepiante

 

detrás da porta espera un paréntese

 

os regueiros baixan con forza

polas corredoiras ao encontro co Tea

para perfilar as follas das árbores

que se pousan adurmiñadas sobre a auga

 

dividindo o pensamento

en pequenos anacos que aboian

 

parece tan sinxelo  

en cambio dende aquí

todo o común esta moi lonxe.

 


sábado, 6 de xaneiro de 2024

pegaso.


 

baixo a figueira

como un anaco dun mapa

estendese un pequeno xardín

parece un lugar equivocado

un lugar que alguén soñou antes

e quedou con pegaso fai tempo

un día de inverno

por que o sol sae para todos

as veces cegando os ollos

ou quecendo a fronte

como unha alfaia de ouro

que adorna a túa pel

outras como un endiañado

que queima todo de memoria

coma un ser intocable

ou a claridade ao fin

que espanta a vergoña

un caixón cheo de versos

soños que se perderon na fatiga das tardes

o sol non esquece tampouco

de quentar a sangue dos réptiles

que o esperan bafexando   

tamén as voces rotas

ao outro lado dos muros de pedras

aínda que ninguén as recorde

por que o sol sae para todos.

 

martes, 19 de decembro de 2023

térrea.


 

cheiña de pena

aínda non pasou un día

e xa ninguén te lembra

as túas ilusións deixadas

entre a fría herba

o teu cabelo cheo de folerpas

antes de curar

xa che están a facer outra fenda

pois ti non berras

ningún deles e delas

saber de ti queren

senón comendo polbo da polbeira

ninguén te lembra

terra!

presumindo do que non tes

e do pouco que che queda

vas de feira en feira

sendo todo menos o que quixeras

un triste garabato

grazas a quenes te someten

e a quenes deixan que te sometan

perdida na túa propia historia

es a dona dun gran circo de mostruos

que prefiren vivir dun petisco

aos pés dunha escaleira.

 

 

sábado, 18 de novembro de 2023

esterco.


 

en novembro

saen os porcos ás rúas

débiles de mente

de tanto vivir no esterco

coa súa grotesca aflición

envoltos en trapos

doutros planetas

non erguen os ollos

para ver o luceiro

e mais forte o amor que senten

pola fachenda

pechados nas súas atalaias

enriba da súa abonada terra

alí nas súas cotras

deseñan a súa guerra

para que os pobres

sexan aínda mais pobres

para que as flores se resignen

e non crezan

para que te inocule a desmemoria

para afundir o teu corazón

dentro dun pozo de pedras.

 

 

 

xoves, 26 de outubro de 2023

abstracto.





escoita como se aman os xabarís

entre lama e bafexos

suando o fento e o solpor

dos simbólicos sendeiros

mágoa que dende unha illa

de carqueixas próximas

polo seu periscopio

os observa un cazador

escoita como se aman os xabarís

e desvía a lente cara o ceo

levando a vista

a conversas que lembra

soños que esquecera

a auga do rego

baixa con forza

por que chove

e como non ve o solo que pisa

esvara e cae

tocan as campás a hora

alá na aldea

e como se parecera que alguén

ao outro lado da porta

o estivera esperando

vaise voando reirrei

escoitando como se aman os xabarís.

 

 

mércores, 27 de setembro de 2023

árbores.


 

non te preocupes

non somos nós

nin ninguén

as persoas mais importantes

son as árbores

por que son nobres

por que imitan aos deuses

e te miran cunha mirada

indescritíbel

as persoas mais importantes

son as árbores

por que son normais

conservan a parte de natureza

que nós desdeñamos

por que na súa humidade e silencio

detense o outono

e nas tardes perennes

antes de denudarse

lémbranse tódolos anos

de ofrecernos os seus froitos

para que non chores.

 

luns, 21 de agosto de 2023

salitre.


 

diante baten as ondas en vilarrube

deixando todo atrás para sempre

parece que ao mediodía volve amañecer

para contarse a un mesmo

unha fábula ética

que deberá resolver

na auga do mar

non hai máis que nadar

e darlle de comer as palabras

aos peixes

unha illa enriba dun anaco

de plancto

vaise soprada polo nordés

como unha pesadume

iría con ela pero déixaa marchar

sabe que lle queda

unha fábula ética

que deberá resolver

reducir todo o mundo

á cantidade de sal da auga

que pode coller coa súa man.