esvaécense
os ollos das pechaduras
para
que non fuxa a miña memoria
un
instante tan sequera
para
poder avivecer
toco
o lombo dun libro
por
que teño confianza
nos
momentos irreais
ignoro
o que é inalcanzable
agás
a auga que desfai
os
trazos de tinta nun papel
estou
tratando de conter o que se vai
improvisando
un despois
eu
podo escribir
por
que mo esixo
mil
veces mil
e
volvo a intentalo outra vez
como
respirar o que me mata
como
alimentarme do veleno
das
letras que van ordenándose
en
ringleiras absurdas
na
miña cabeza
e
non podo matalas
por
que son a miña nai
o
meu pai
unha
familia extinguida
o
meu tormento e a miña felicidade
camiño
como se foxe de volta
gardando
no peto
un
pouco do que me queda
os
nomes das cousas
que
abanéanse na punta da escrita
por
un momento parecen
quedar
inmóbiles
despois
dun breve abrazo
un
neno hipérbole
nun
bambán
volvese
bambear
cando
se apaga a luz do día.
