lee ven
como si che falara entre susurros
do ceo e do inferno
que choren que choren
que choren todos
menos os que se dedican á agricultura
mentres miro polo oco dunha parede
todo o que pensei esquecer onte
o pasado me visita agora
como un apostata
destitúo a tódolos innatos
pois eu son un arcano
e a realidade non me é acesa
é tan difícil saber
todo o común que compartimos
cos seres mais ínfimos
en cambio o lugar onde me agocho
neste outro lado da parede en ruínas
faime percibir á materia
que como ela eu me resisto inerte
alguén que garda algo
no seu interior con celo
neste proceso inverso
podo dispoñer rir vencido
descalzarme e coller flores
despois de atravesalas encrucilladas
e ofrecelas a esta angustia que sinto
acaso cal é a miña dote
senón a que despois de abrilos dedos
da miña man o que nela queda
e permanezo inalterable
podendo transitar pola vida en común
cos microbios.
