vergo.

facía tanto tempo que non se lle erguía
que corría berrando collédeo collédeo
e así foi que llo colleron
e o levaron pola praza en procesión
milagre dicían mirando para o nabo de esguello
e por onde pasaba ia preñando
a todo aquel que se achegaba
e sentía como se lle metía
na fendedura sen estorbarlle
nada que puidera neste sacro fantasío
que deleite poder cabalgar a quen desexas
e de goce correrte
e que tristura posuír nada mais cun nabo
e que en procesión cho leven
máis desexar que sexamos dous que gloria!
para felicidade do mundo
unha braga tecida polos raios da lúa
que garde só un instante o teu figo
e o seu arume sacrosanto
pero sobre tódalas cousas
e aínda que leven en procesión o meu nabo
de deus esta é a súa obra grandiosa
para en goce eterno un dentro de outro penetrémonos
pois do paraíso
 ninguén regresou ata o da agora.