e que todo o que sufrimos sexa de balde
que pasen por riba das nosas ilusións
cargados de desprezo insultando a nosa orixe
reducíndonos a ser a enésima posibilidade
a seguir buscando a gravidade
empregar a aspereza dos ollos despois de ter soñado tanto
dende tan lonxe
non teño unha mesa de laboratorio
para construír máis fe nin máis esperanza
ler a nota da compra da miña avoa
foi o único descubrimento literario da miña vida
esta necia resignación que enxorda á realidade
este óbolo de patadas á paciencia
por que estou desexoso de amar a soidade
este cheiro demasiado doce ao esterco
neste promontorio viril para poboar o mundo
onde non hai consolo e todo é inhumano
e so medran as desercións e todo queda intacto
levantando acta sobre a mesa da cea.
1 comentario:
Di que si e tamén coitados.
Publicar un comentario