quizais.

estiven a punto de partir
e o mar entoxábaseme un papel de prata
e no medio del un buraco inmenso
que me producía unha gran impaciencia
un mantel manchado sobre unha mesa
unha mancha de viño tinto nun traxe branco
fíxeche todo o que tiñas que facer
eu fracasei
os gromos queimados polo inverno
cheos de fe
mortos da vida cos ama
non será todo isto o que me salve
ti traendo flores
nos teus brazos
conquistando todo o que te traizoa
sondando o mundo cos seus pétalos
decidindo polo corazón
tan verdadeiro como o ceo
nos soños
renunciar a todo o que quero.