enriqueta.

escriben as pólas das árbores

sobre o vacio

esgrafiando

como puntas prateadas

o ceo

mirábao enriqueta

a ribona de miranda

despois do tempo á forza

no monte e o asombro

a quen lle importa

a prisión

se dentro de si

hai un oco

por onde entra a beleza

“a idea”

e pasmase nun espello

para defendela

inda sendo repudiada

non mudan os tempos

que fan cativos os propósitos

so os humildes

soben e baixan

polas escaleiras do temor

e  pechan os ollos

para sentirse vivos

se estrañan ao mirarse 

e parecen tan pequenos

ata que abren un libro

e constrúen un abismo

cos afasta da ignorancia

enriqueta mestra

pouco deixáronche facer

pola terra chá

co teu carriño arrastras

esgrafían as pólas das árbores

o teu mundo de soños

como puntas prateadas

no ceo

da serra do miradoiro.