táctil.

perdín o libro de instrucións

para vivir en novembro

e pola miña pel

transcorre un formigueiro

nada se compara

cos teus húmidos abrazos

que aconchega as pontes

e do amor a rútina

co tacto disimula

nin problema filosófico

que valga a pena

nos teus senos déixame caer

que alegría

na luz distraída

desta desexada tortura

das horas que me viven

espidas aquí dentro

onde o vento leva

todos os pétalos non satisfeitos

como palabras repetidas

ca sensualidade impiden

nesta nocturna travesía

que para existir convertemos

nunha gran loucura

saciarnos da auga dos nosos corpos

que despois de desmedida

se evapora.