aninovo.

o sol esperta a superflua humanidade

como un maior pretexto

para cambiar a roupa

e encomezar un aninovo

coas maletas na consigna

para recollelas noutra data

non hai papeis nas rúas para apañar

nin bancos no parque

onde se deiten a pensar os viandantes

nin chaves no fondo do mar

quen vai a mercar fai que lle deron a volta

e mete a man no peto

só a man

detense un instante

para acariciarse tenramente a perna

e saber que aínda esta vivo

como  é preciso abreviar para vivir

homes e mulleres cigalas

comparten mesa

con homes e mulleres nécoras

seres adictos  de favores por corresponder

e cheos de conviccións nunha noite mística

na que so os que non saben nada da vida

poden esperalo todo

unha gran familia con algún segredo

por coñecer

quen modelara a árbore

cando volvamos a vernos nos mentiremos

e faremos que nos creemos

como nunha noite de aninovo.