venres, 7 de novembro de 2008

acórdate


o vento de outono
denuda as nosas miserias,
nos nosos campos
a podrece a colleita
que non recollemos,
mentres o inverno
botase enriba.
¿non pensas que estamos
alimentando aos corvos
mentres morremos de fame?,
acórdate de nos
con cariño,
acórdate de min debaixo
dun castaño de indias,
cerra un momento
os ollos e acórdate
para que eu
xamais o poda esquecer.

7 comentarios:

Anónimo dixo...

Querido autor, esto que es la conclusión de la semana o un asalto como parece tener por costumbre a nuestras neuronas, si es esto lo que pretende, lo consigue, siga así, que solo por sicoanalizarlo lo frecuentare asiduamente.
Una encantada del blog.
7 de noviembre de 2008 2:04

Anónimo dixo...

Queremos decirte que nos gusta tanto lo que haces, que tu blog lo llevamos tatuado en nuestros tuetanos.
Hara y Kiri.
7 de noviembre de 2008 2:13

Leirachá en hipnos dixo...
Este comentario foi eliminado polo autor.
Anónimo dixo...

RECORDO I
"Non hai que desprezar o que se ten polo desexo do que nos falta, senon que debemos de considerar que o que se ten era antes un desexo"

RECORDO II
"A tódolos os desexos hai que preguntarlle o seguinte:
¿que me sucederá si se cumpre o que desexo persigue?...¿E si non se cumpre?

Bicos dende o Xardín de Epicuro
7 de noviembre de 2008 4:00

Anónimo dixo...

Ao autor:
Entendín perfectamente que borraras o comentario que mandei onte, tesme que desculpar, agora penso que foi o mellor que puideches facer, é certo non se debe aproveitar un sitio coma este para cuestións de outra especie, teño moito caracter e ás veces traizóame de máis. Penso tamén que dícheme unha nova oportunidade ao sacalo.
Moitas grazas, magoa que non haxa moita xente coma ti.
Amelita.

Ingeniero Letristico del verso dixo...

Un blog magífico, e moi entretido cheo de sentimentos orando en cada recuncho dos versos que se desprenden da tua testa, esculpidos con maestría en curtos fragmentos gratificantes de maestría poética, noraboa Enrique chegas a un extase literario dos que xa non me acordaba leer. Un saudo.
Adrián.

Anónimo dixo...

ENRIQUE, sigues hermoso y soberbio, tus palabras fluyen de tal manera que parece que las escucho directamente en mis oidos y llegan a mi alma. Repito, eres hermoso.