nin mariñeiros de todo,
nin de todo labregos,
tampouco urbanitas,
nin modernos,
antigos da casa para dentro.
identificados,
territoriais,
asentados na irrealidade,
ser nos,
na funda
do que desexamos ser,
a imaxinación
na diáspora rotando,
cosmonautas
nun ceo de tradicións ,
deixados ir nunha peza
de alleo folclore,
tan demográficos,
como finisterráns,
tan preto de América,
como antes,
unha lingua milenaria,
dentro dun tinteiro
para aforrar follas nos xornais,
unha estraña melancolía
que tingue todo
o que podemos ser
e non queremos.
nin de todo labregos,
tampouco urbanitas,
nin modernos,
antigos da casa para dentro.
identificados,
territoriais,
asentados na irrealidade,
ser nos,
na funda
do que desexamos ser,
a imaxinación
na diáspora rotando,
cosmonautas
nun ceo de tradicións ,
deixados ir nunha peza
de alleo folclore,
tan demográficos,
como finisterráns,
tan preto de América,
como antes,
unha lingua milenaria,
dentro dun tinteiro
para aforrar follas nos xornais,
unha estraña melancolía
que tingue todo
o que podemos ser
e non queremos.
4 comentarios:
Formidable, otra joya, lastima que se la lleve el agua que cae.
Un saludo desde A Coruña.
Que bien por la mañana y estas ganas tan grandes de vivir, desde luego....... y después que, a veces cuando te leo me pregunto si tendrás fuerza para el siguiente, en fin que tontería.
La novia de Prometeo.
Estoy por acá, que linda poesía social, mirá en el cono sur, no tenés competencia querido. Si sos todos gallegos.
Livialaurentina.
¡bien! gracias por no dejar de escribir por.......
Deseo que lo sigas haciendo asi como solo tu lo sabes hacer,y que todo te vaya bien,(ya sabes ese bien que conocemos tu y yo).ciao
Publicar un comentario