ao caer
cara atrás
cérran
selle
os ollos
como unha
ventá cegada
polo sol
para
toda
súa existencia.
os seus labres
esvaécense.
sobre a mesa quedan
as palabras que non se dixeron,
dous pratos fríos
é a espera.
o que preguntou
xa nunca terá resposta
o que abriu esgotou
nas mans del
a súa existencia,
queda ido, canso,
morto no outro
e a súa cadeira baleira.
o coitelo no seu peito
é un reloxo de sol
que vai marcando
o tempo morto.
fora no eido
a xeada aínda
aterece a herba
de tanta tristeza.
¡se non fora que sempre
é de noite nas tebras!.
cara atrás
cérran
selle
os ollos
como unha
ventá cegada
polo sol
para
toda
súa existencia.
os seus labres
esvaécense.
sobre a mesa quedan
as palabras que non se dixeron,
dous pratos fríos
é a espera.
o que preguntou
xa nunca terá resposta
o que abriu esgotou
nas mans del
a súa existencia,
queda ido, canso,
morto no outro
e a súa cadeira baleira.
o coitelo no seu peito
é un reloxo de sol
que vai marcando
o tempo morto.
fora no eido
a xeada aínda
aterece a herba
de tanta tristeza.
¡se non fora que sempre
é de noite nas tebras!.
2 comentarios:
Estaba esperando el final y casi me iba otra vez al principio al compás del inicio, para darme cuenta que era tan evidente el desenlace, parece incluso imposible que no fuera así. Me gusta esa imagen de quedar muerto en el otro, parece tan tremenda como extrañamente reconciliadora. Gracias.
Una familia feliz.
Fijaros, parece no perder sentido leyéndolo al revés. ¿Es circular, redondo, espiral?. No confundir con el del software. Es algo que lo acompaña en todo momento. Tío que mega.
Hara y Kiri.
Publicar un comentario