repousamos noutro
que é o mesmo
que ansiar repousar
no noso,
apoiámonos noutros
pero somos nos igualmente
os que suxeitámonos
fora de nos mesmos
e volvemos á procura
doutro ,
alí na zona do naufraxio,
onde sospeitamos
horizontais ás estrelas,
pois o que temos
non nos chega,
mentres
esperamos que medre
a forza da marea
nas nosas veas
andamos así,
escorados,
de lado, caídos
a medias,
deixados do noso,
preferimos enganarnos
e seguir a pensar
que somos nos
os que apoiamos ao outro
esquecendo
que o noso apoio
non existe
se non temos onde,
se non temos onde
apoialo ombreiro.
que é o mesmo
que ansiar repousar
no noso,
apoiámonos noutros
pero somos nos igualmente
os que suxeitámonos
fora de nos mesmos
e volvemos á procura
doutro ,
alí na zona do naufraxio,
onde sospeitamos
horizontais ás estrelas,
pois o que temos
non nos chega,
mentres
esperamos que medre
a forza da marea
nas nosas veas
andamos así,
escorados,
de lado, caídos
a medias,
deixados do noso,
preferimos enganarnos
e seguir a pensar
que somos nos
os que apoiamos ao outro
esquecendo
que o noso apoio
non existe
se non temos onde,
se non temos onde
apoialo ombreiro.
2 comentarios:
Diso de apoialo ombreiro sei eu moito, como calquera, agora estou caladiña que teño un trancaxo que non sabia tal, sigovos igual aínda que se me afloxen as forxas ,
Saudiños.
Esto da enfermidade apacijua as persoas, non coma a música que só apacijua as feras. ¿A que si?.
Amelita.
Que necesario el apoyar y apoyarnos en los demás a lo largo del camino que cada uno de nosotros tiene en mente y que cierto parece pensar que somos nosotros los que apoyamos al otro, cuando en cambio nos apoyamos entre todos o así debería. O así lo entiendo. Quería desearle a Amalita que se recupere y decir que la música no solo apacigua a las fieras, hay quien dice que suaviza la conducta, según que música, además alimenta el alma, la poesía también. Que te mejores.
Una familia feliz.
Publicar un comentario