venres, 31 de outubro de 2008

auto xeral


xa non se lles leva,
nin patacas, castañas,
nin centeo,
xa non se lles da a parva,
nin pan, chocolate, pastas,
viño doce,
augardente
nin nada,
xa non se lles fai prantos,
nos cemiterios
o día de tódolos santos,
xa non se adiviña,
nin polas luces,
nin polos fachos,
xa non se escoitan
os laios
da pila bautismal,
xa non hai animas,
extraviadas
dentro das igrexas,
agora están fora
dos limites parroquiais,
non se gardan tampouco,
os restos de pelo
dos peines nos buracos
das paredes
para que os defuntos
da casa veñan a por eles,
xa non se leva
¡que pena!,
xa non se lles deixa,
un prato coa cea.

5 comentarios:

Anónimo dixo...

In crescendo así es como va este blog, sorprendente, no sabia todo esto, que lejos y que cerca vivimos de lo que nos parece tan lejano, que nostalgia y que pena al tiempo, que bien narrado.
Un abrazo entre letras. Un poeta.

Anónimo dixo...

Querido perdoná por mi insistencia, comprendo que no lo hacés por que vos estas en otra milonga, de todas maneras no voy insistir, si no queres, si no podes, no me escribás, te seguire leyendo, que lindo todo lo que nos presentás.
Livialaurentina.

Anónimo dixo...

Cantas cousas, e de que valor na nosa cultura, que escolleita tan boa para explicar estes días tan tristeiros para algúns de nos, e moi ben decorado.
Ti es escritor, non si, xa se nota.
E á familia feliz: non sei que terá que ver unha cousa con outra cousa así que silencio.que de feliz, non sei eu si é para tanto.XXXDDD. E un respetiño.
O que iba como dí o anónimo anterior moi ben narrado, moi ben creado.
Á outra xa lle vale.
UN SAUDO PARA O AUTOR .
Amelita.

Anónimo dixo...

Con permiso del autor: Nos reafirmamos en lo anteriormente dicho en este blog, fíjese por favor, nosotros para nada queremos entrar en dites y diretes como pretende la susodicha Amelita, para nada, nos parece más importante el contenido, lo que aporta quien elabora estas paginas para que pase desapercibido por estas cursilerías.
Que podemos decir a mas de que nos gusta y que nos parece a lo que hay por aquí suficiente en calidad, emociona, y creo que a esta señorita o señora también.
Luego déjese.
Una familia feliz, muy feliz.

Anónimo dixo...

Bla, bla, bla, pero que es lo importante, a nuestro criterio, los poemas, este momento café, unas pingas ,un poco de humo, pero que si Amelita, La familia feliz, el amigo de Amelita, y. Déjense de tanto protagonismo.¿Calidad? Un lujo.
El poema, nos gusta mucho. Que bueno lo de los pelos .
Enhorabuena .
La hermana, la novia y Prometeo.