natal

Fora os nenos corrían
de presa,
entre o po
dun deserto de area
como se unha presa
inmensa transitara imparable
polas súas columnas vertebrais,
rañándoos,
subindo a gatas.

A miña nai berraba
tendida no catre,
soa,
frotando os seus brazos con augardente.

Dicía que eran as formigas,
que se lle meteran dentro
e paseaban polas súas veas
de nena explotada nunha fabrica de salazón.

Ao outro lado da súa habitación,
o sol entraba pola venta do meu cuarto,
para toparme polas mañas xogando cun barco
de madeira, que navegaba entre bagoas infantís ,
para logo secarse nun dicionario sopena,
mentres o verán parecía esvaecerse e colarse
para sempre polo espello.









Outras veces despois de insistir
acedía e nos levaba a praia
debaixo do seu paraugas
construíndo unha imaxe insólita
pola praia,
acompañábanos ata a orilla
e logo despedíase
como si puidera ser
que non volveramos
daquel inferno, de nenos, pais, bronceadores,
sombriñas, cubos, pas e peixes devoradores.
Ela retirábase, baixo unha sombra dun plátano
e lía os anuncios de viaxes a países exóticos,
tentaba descifralos nos seus propios idiomas,
logo cando miraba que nos , xa cansos de emparentarnos
coa auga nos dispoñiamos a andar cara ela,
sacaba un pequeno mantel de cadradiños,
e o poñía enriba da herba, a continuación,o enchía de
pan, fiambre, refrescos, servilletas e vasos de cristal de cores .
Se eran as seis tocaban as sereas das fabricas, anunciando a saída dos cansos traballadores, e levantábase unha brisa tan salgada, que parecía converternos ao seu paso en estatuas de sal.
Despois de xantar quedaba prohibido volver bañarse,
Pois dicía que había que esperar tres horas por aquilo da dixestión e as tres horas daban nas nove e pico da tarde noite, era entonces cando o mantel convertíase diante dos nosos ollos, nun telon dunha obra teatral.
Para amortiguar aquela sensación, cantábanos cancións antigas, e convidábanos a ir recollendo con ela as cousas sobre o mantel, o pan o levaba no peto para botarllo aos peixes ao noso paso polo peirao camiño da nosa casa,tiña a sensación de que como contaba a miña nai os peixes grandes comen aos pequenos, logo así tentaba que se entretiveran e os pequenos puideran escapar, logo faciamos contas imaxinarias, de cantos pensabamos que podían liberarse mentres botabamos os anacos de pan.



As veces tamén había concerto nos xardíns de Herrera, que nos cadraba de paso, entón parabamos e escoitabamos con profunda relixiosidade as notas que emanaban dos instrumentos, todos de vento, eu como sempre imaxinaba, íaseme a cabeza con facilidade, e miraba dous namorados que non podían estar xuntos, por unha prohibición , e iso era o momento que aproveitaban para verse, para perderse entre as notas dos músicos, para vivir todo o que quizás nunca poderían vivir xuntos, e logo corríame algo polo peito arriba e sentíame con unha grande angustia que cambiaba antes de marearme para cambiar por outro pasaxe, por exemplo imaxinaba no fondo, dous atracadores que os perdía o seu bo corazón e o gusto pola musica, ou unha nai que perdeuno todo menos o seu sentido da orientación, o un home que debaixo da súa americana tentaba reencontrarse consigo mesmo, ou a monxa que saíu nun descoido do convento para deixarse levar polas mesmas notas.
O simplemente para sentar baixo os inmensos magnolios que rodeaban a esvelta escultura de Jorge Juan,pintada dun verde con patina dourada, deixando pasar as formigas polas veas.
Cando despois de rematar cada peza, aplaudiamos era como si en realidade estiveramos saudándonos os uns aos outros, ou mesmo como si saíran de entre as nosas mans golondrinas que despois de sortear o despiste inicial recalaban outra vez no seu niño, levando tódolos sentimentos do que botabamos fora, polas nosas mans.
Ao rematar todo parecía acelerarse, as miradas, os xestos, a musica, o garda do xardín, a estatua que presidía o estanque, pois non volveriamos ata dentro dunha sema a coincidir alí, e unha sema era eterna, de seguro que para os que tiñan como desculpa toparse alí era un pouco mais que eterna, pero no fondo todos confiabamos sobrevivir e coincidir nese lugar.






Sempre gardo a sensación de baixar as inmensas escalas de pedra que daban a rúa da Magdalena para seguir camiño da casa, sorteando o empedrado e as galerías que penduraban do teito do ceo collidos da man, así tamén remataba o día, adentrandonos na costa rúa arriba, que nos parecía inmensa e que de seguro merecente dun premio ao coroala, así pasaba o día, tamén cheo de froitas ,teas de cores, sede , areas e corpos á intemperie, ou reptando polas paredes nas noites de verán.
Para min era moi importante que a miña nai esquecera a procesión de formigas que de cando en vez lle amolaban as veas, segun ela, o caso e que tampouco era moi certo pois en realidade o que non soportaba era o verán do meu pai, unha especie de frenesí a destempo dentro dun corpo de home endurecido polas chapas de ferro do estaleiro, curvado por mulleres mais xoves ca el, e desculpas somerxidas en alcol para visitarse a se mesmo, sempre a súa volta a casa coa maleta feita a carón da porta, o caso é que nunca colleu a maleta se non foi para volver a desfacela, pero esa imaxe non se borra da cabeza por mais cousas que metas hai dentro.
Así sempre que chegabamos a casa, era como entrar nun paquebote estartelado esperando ao comodoro, a alguén que arranxara o timón, alguén que indicara por onde había que xurcar o mar para non naufragar, ata que xa non nos importou, pois descubrimos que tampouco era preciso, a verdade quenes navegabamos eramos nos mesmos en nos mesmos.
As ventas da casa estaban sempre abertas dando a horta, deixando que entraran tódolos tonos de verdes e ocres imaxinables, tódolos olores quentes, toda a vida que logo xacía reflectida nun prato de porcelana enriba da mesa.