xa sei, iso de fuxir non se leva, non é correcto, mellor, marchaches un anaco, sen dicir adeus ou ata logo, ciao, nada, como un vendaval nun barco orfo de velas,
ata estoupar entre as rochas do acantilado,
desbaratándoo todo, confiando no confín dunha nube baixa
que ía bicando ao Orxás nunha despedida,
despois dunha aperta estraña,
cando pouco ou nada tense que perder,
como a ferida dunha man.
Grazas, estoume a acordar do inxenuo que fun, e do estúpido que me estou a resultar a min mesmo.
Non o tiven todo, tampouco é iso, pero para calquera outro ao mellor abondaba.
É imposible vivir sen as palabras, sen os demais, aínda que sexa de maneira figurada.
Estou apañado, é certo.
A quen vou convencer de que as diferenzas de clase existen verdadeiramente,
que cada día somos mais pobres.
Se non fora que estamos demasiado afeitos a que haxa xente que morra de tódalas fames imaxinadas e por imaxinar diante dos nosos pratos cheos, tódolos días.
Xa digo, a quen vou convencer, tan sequera a min mesmo cada vez que acendo uns xornais a noite para quentarme á intemperie e tentar queimalo inverno e penso que en realidade dende aquí é onde se miran mellor as estrelas, para logo deixarme empapar de frío por solidariedade con outros que de seguro están a vivir peor que eu e con menos culpa, si é que eu teño culpa de algo.
Magoa que non nos toparamos.
Espero que non sexa como cando queres de verdade ver a alguén e pasas un minuto despois por onde esa persoa acaba de pasar, para volver a desaparecer nun soño, para non cadrar por ese minuto con ela.
Isto si que é capitalismo.
No canto desta acordeón rota imaxínote en Marte,
entre nubes de cor vermella
e penso na túa humidade relativa
xurdindo entre as túas pernas,
hidróxeno e helio dando orixe á vida
para volver a desaparecer, nun soño,
entre o fume que me abafa.
ata estoupar entre as rochas do acantilado,
desbaratándoo todo, confiando no confín dunha nube baixa
que ía bicando ao Orxás nunha despedida,
despois dunha aperta estraña,
cando pouco ou nada tense que perder,
como a ferida dunha man.
Grazas, estoume a acordar do inxenuo que fun, e do estúpido que me estou a resultar a min mesmo.
Non o tiven todo, tampouco é iso, pero para calquera outro ao mellor abondaba.
É imposible vivir sen as palabras, sen os demais, aínda que sexa de maneira figurada.
Estou apañado, é certo.
A quen vou convencer de que as diferenzas de clase existen verdadeiramente,
que cada día somos mais pobres.
Se non fora que estamos demasiado afeitos a que haxa xente que morra de tódalas fames imaxinadas e por imaxinar diante dos nosos pratos cheos, tódolos días.
Xa digo, a quen vou convencer, tan sequera a min mesmo cada vez que acendo uns xornais a noite para quentarme á intemperie e tentar queimalo inverno e penso que en realidade dende aquí é onde se miran mellor as estrelas, para logo deixarme empapar de frío por solidariedade con outros que de seguro están a vivir peor que eu e con menos culpa, si é que eu teño culpa de algo.
Magoa que non nos toparamos.
Espero que non sexa como cando queres de verdade ver a alguén e pasas un minuto despois por onde esa persoa acaba de pasar, para volver a desaparecer nun soño, para non cadrar por ese minuto con ela.
Isto si que é capitalismo.
No canto desta acordeón rota imaxínote en Marte,
entre nubes de cor vermella
e penso na túa humidade relativa
xurdindo entre as túas pernas,
hidróxeno e helio dando orixe á vida
para volver a desaparecer, nun soño,
entre o fume que me abafa.
2 comentarios:
Te seguimos desde prácticamente, cuando empezaste el blog, y la verdad no nos dejas de sorprender, nos gusta el giro que le das a las palabras que empleas pero también su ritmo, la forma de guiar a los que lo leemos por ese campo a través que no es mas que este poema y por cierto tan real. A, mi mujer es gallega.
Adelante.
Un abrazo de Una Familia Feliz.
Que fermoso o final, que desemboque da tensión, con isto si que non contaba e cando fas que a fotografía que ilustra o poema ¿Amarcord? participa de todo o texto.
Gracias. Salgado.
A Aguia de Prometeo.
Publicar un comentario