conto xaponés.

imaxinaba a ventá cuberta de bafo,
intuíndo a paisaxe,
amendoeira en flor,
uliscando,
para encherse dela,
de xeonllos no medio da sala,
deixadas as mans caídas,
en seppuku.
Unha cuestión de honra,
só pretexto dun principio,
para seguir desenvaiñala ,
lembrando ao tempo,
limparlle o fío á katana,
co alento e un pano limpo,
que deixe ver nítido,
o espanto que ha de sentir,
o xesto de contención,
para quedar ríxido,
para sempre.
Liberarse así do insistente.
Dirixir certeiro,
o fío a boca do ventre,
xirala cabeza despazo,
adiviñala derradeira imaxe,
tódolos pensamentos,
saíndo polos seus orificios,
morrendo certeiro,
sobre a illa do despois,
no tatami.
No dorso do abano,
escrito o zeppitsu
do conto do moucho,
que condenouse a vivir de noite,
por pintar aos corvos de negro,
e por eso de día non o deixan vivir.


(según a tradición xaponesa o moucho vivía de día e, era o tintureiro, o que pintou as plumas das aves, foi así que os corvos molestáronse moitísimo por pintalos de negro , non deixándoo vivir de día o que obrigouno a vivir definitivamente a noite cando eles dormen.)