nun parque infantil
o aire siberiano
enche
de frío decembro
as súas mans,
magoa,
que gañas de
mordela néboa,
coma unha nube
de azucre
nunha feira,
á roda, roda,
as nenas, os nenos,
as chachas, as avoas
e os cazadores
que xa non cazan
nin paxaros
nin xabarís,
el sempre chega tarde,
á charca cando está seca
e as migas que lle tiran
os visitantes
mesmo na súa miopía,
despois do paseo
agárranse os dous
ás arandelas
da parede da súa casa,
polo pescozo el
e pola cintura ela
esperan un momento
e xa chega mañá
¡hoxe non te vaias
tan de presa!
dinlle á noite
ela vestida de
media lúa
e el de rinoceronte
¡a miña nai esta arriba
esperándome!
á roda, roda,
as nenas, os nenos,
as chachas, as avoas
e os cazadores
que xa non cazan
nin paxaros
nin xabarís,
a el pártenselle as palabras
que sen reparar
méteas feitas anacos
entre a calderilla,
estou segura
de que te quero
dille mordéndolle
a orella ao pobre
coitado,
soan os espertadores
e aínda queda
todo por dicir,
unha carantoña,
xa non lles da tempo
a librarse das arandelas.
o aire siberiano
enche
de frío decembro
as súas mans,
magoa,
que gañas de
mordela néboa,
coma unha nube
de azucre
nunha feira,
á roda, roda,
as nenas, os nenos,
as chachas, as avoas
e os cazadores
que xa non cazan
nin paxaros
nin xabarís,
el sempre chega tarde,
á charca cando está seca
e as migas que lle tiran
os visitantes
mesmo na súa miopía,
despois do paseo
agárranse os dous
ás arandelas
da parede da súa casa,
polo pescozo el
e pola cintura ela
esperan un momento
e xa chega mañá
¡hoxe non te vaias
tan de presa!
dinlle á noite
ela vestida de
media lúa
e el de rinoceronte
¡a miña nai esta arriba
esperándome!
á roda, roda,
as nenas, os nenos,
as chachas, as avoas
e os cazadores
que xa non cazan
nin paxaros
nin xabarís,
a el pártenselle as palabras
que sen reparar
méteas feitas anacos
entre a calderilla,
estou segura
de que te quero
dille mordéndolle
a orella ao pobre
coitado,
soan os espertadores
e aínda queda
todo por dicir,
unha carantoña,
xa non lles da tempo
a librarse das arandelas.
3 comentarios:
Que pasote meu, que me contas dun rino e unha lúa, anda que si, esta guapo, son o amigo de, agora voume chamar parao, e viva a cultura, poética claro.
Un parao.
Hola: No veo que sea imposible la relación rinoceronte y luna y todavía mas con lo que sugiere, que supongo es de lo que quiere abordar el autor, pienso además que es una historia bonita que te deja así como nos tiene acostumbrados.
Será usted un pobre parado, pero valor tiene que se interese por este campo tan gramatical. Que variedad hay en este blog.
La hermana de Prometeo.
Estou contigo, non teño nada que dicir máis do que ti dis, so nunha cousa eu non son un pobre parado, son un parado pobre. ¿Adiviñas a diferencia?.
Ata outra.
Un parao.
Publicar un comentario