imos

déixao todo
e imos,
recolle,
non ai nada noso aquí,
cando chegamos tampouco,
non por favor
déixao todo,
deixa que dentro das nosas cabezas
pousen as nubes que pasan,
a onde imos
non precisamos nada
alí din
que todos somos iguais
que alumea a mesma luz
pero non podes seguila,
esquéceo,
a cabeza non ve,
o amor só é factible
na ausencia,
a onde imos
non precisamos nada
máis que o corpo
que temos
e aínda así
é demasiado incomodo
para o tributo
que temos que render,
xa non son un heroe
tampouco sei posar dereito
como as estatuas gregas
penadas nos museos,
imos déixame andar
da túa man
todo o que ata agora
levo desandado.