da súa man
lévame a súa guarida
arrastrándome
afía os seus dentes
con unhas moedas vellas
mentres cántame
ao ouvido: Durmiras pero
nunca máis espertaras
atrapado dentro
da miña pel
empápame
o medo a sufrir
dende aquí escoito
os pasos adolescentes
na canle escura
entre lamentos xordos
vin a casa da miña nai
para morrer,
a maior estupidez
que cometín
ao saber cos mortos
nunca están solos
non se escoitan
os pétalos abríndose
nas ramas atónitas
dos froitais,
escoitase en cambio
o enxórdante
grallar dos corvos
máis non ei agora
de perdelo ánimo
mentres as sinais
esculpen na miña pel
os cardeais
que van secando
este frío noctámbulo
vin a morrer
a casa da miña nai
dentro do seu ventre
debuxado,
ven terca sombra
a levarme.
(terca e sombra é unha única composición en dous apartados o nome do poema enteiro é ese mesmo, terca sombra)
lévame a súa guarida
arrastrándome
afía os seus dentes
con unhas moedas vellas
mentres cántame
ao ouvido: Durmiras pero
nunca máis espertaras
atrapado dentro
da miña pel
empápame
o medo a sufrir
dende aquí escoito
os pasos adolescentes
na canle escura
entre lamentos xordos
vin a casa da miña nai
para morrer,
a maior estupidez
que cometín
ao saber cos mortos
nunca están solos
non se escoitan
os pétalos abríndose
nas ramas atónitas
dos froitais,
escoitase en cambio
o enxórdante
grallar dos corvos
máis non ei agora
de perdelo ánimo
mentres as sinais
esculpen na miña pel
os cardeais
que van secando
este frío noctámbulo
vin a morrer
a casa da miña nai
dentro do seu ventre
debuxado,
ven terca sombra
a levarme.
(terca e sombra é unha única composición en dous apartados o nome do poema enteiro é ese mesmo, terca sombra)
2 comentarios:
Pero pibe estas como dicen tristeiro, o es el frio que hace donde vivis , parece mas una despedida, como le das ché a la cabeza. La imagen que ponés como para verla en sueños, tenes cada una.
Livialaurentina.
Ola. Son o amigo de Amelita ,jajajaja, xa sei o que pode pensar o resto, pero, non, nada que ver, nada, facía xa tempo que non sentaba nun cibert e dende aquela estou, como se di, alucinado do feixe de poemas que tes aquí, ou non sabias como dicilo, ou tiñas muito que dicir, ei de vir máis a miudo, agora podo, estou no paro, cousiñas dos monas do capital e os sindicatos, si aforro para o turron , xuro que rompo un dente.
Por poemas non será.Amelita, que te mellores chiña.
Parabéns.
Publicar un comentario