mércores, 17 de decembro de 2008

fillo


que fermoso
que simpático
que mono, se me confundo
penso que é un melocotón
e o como.

pfff, que pasa
agora cheira a merda,
este é un triangulo,
acórdaste,
este é un rectángulo
este é un cadrado
e este é un circulo,
que simpático
cando médrache,
despois cando cámbiache
ao instituto
e cólleche íntimos “amigos”.

pfff, que pasa
agora cheira a merda,
vas cambialo mundo
dis que estás
contra o establecido
o estado chámaslle
e o único estado
contra o que loitas
é o da casa, papa, mama,
irmáns, familia, achegados,
quenes che damos o guiso,

fillos así é unha farsa
os leva o primeiro
que aprendeu onte
dúas palabras.

pfff, que pasa
agora cheira a merda,
o prato na mesa
para fincarlle o dente
si me da a gaña chego mañá ás sete
ademais aguantade
senón non me tiverades,
as guerras tranqui,
os estudos tamén
o liamos todo dentro do tabaco
con grolos de litrona,
ademais non ai futuro,
e si o ai que máis ten,
deixádeme en paz
non me amoledes.

pfff, que pasa
agora cheira a merda,
ao fin
a miña nai xa non me mima,
o meu pai xa non me cre
o único que me queda
na cabeza
é esta cresta punky
que crece e crece.


2 comentarios:

Anónimo dixo...

Los hijos son como el viento, pocas cosas dejan en su sitio quienes lo padecemos nos vamos haciendo mas pesados, mas viejos y mas incrédulos, quien nos lo diría cuando teníamos su edad, una pena y lo que todavía es peor una autodestrucción sin sentido. Animo.
Una familia feliz.

Anónimo dixo...

Yo tengo una amiga que tiene una prima que tiene un hijo y así hasta no se que, que siempre es lo mismo, una pena estoy de cuerdo.
Animo.
La hermana de Prometeo.