roubáronnos compostela.

 

esperta franco do carro

sobre o tapiz da túa cabeza

moisés do nilo

reino do altísimo e da gloria

borraron todas as túas letras

malditos sexan

noite infinita

ninguén abre a súa porta

estatuas pétreas

non debemos volver

a onde fomos felices

ocres ollos reflexan

teas de araña estendéndose

luminosas no ceo

debaixo a ciénaga de lixo

que nos ofrecedes

xa non é nosa Compostela

condénachenos a ser errantes

excluídos na nosa propia terra

non vos chegan os días

para negociar corazóns feridos

para apañar os cartos

e sementar pobreza

non queredes ser

o pelicano que da a súa sangue

as súas crías

e se non fora por que te quero

mataría este fermento

este xemido que ninguén cura

a mirada ameazante dos vosos servos.

 

 

o máis habitual.

 

pintas peixes enriba da táboa

entre burbullas turquesas

subindo

e baixando

entre augas de oxitocina

indo

e vindo

dun lado a outro dunha illa

de carbón de debuxo e sanguina

no medio quedos

seguen a medrar salgueiros

suspirando

polos que están cheos de bondade

na metade da folla

ir

e vir

sen esperar empatía

pasando desinteresados

parecen un fío

polos buracos xenerosos dun urdido.

 

 

nomealos.

 

o tempo te leva a onde non queres

e como se un golpe punzante

te dera no peito

agarraras entre dous dedos

a túa mínima vida

nunha tarde mediocre

no inferno

un mundo que bocexa

mentres ves a morte en directo

e optas por consumir

para esquecelo 

sobor de todo o presente

sen nomealo

cun ricto feliz simpático sincero

alén da verdade

para seguir a deambular polo bordo

da ventá da túa conciencia

e si foras alguén

que puidera cambialo todo

ou polo menos ás vítimas

polos seus xenocidas

no tempo que agarras

a túa mínima vida

entre os teus dous dedos.

 

 

voces.

como os pensamentos que deciden

como as follas deixarse caer

o vento move as túas mans 

como velas dun barco singrando

nun océano de palabras

palabras en silencio de palabras

unha gorxa que rompe

un cantil que para súa sorpresa

toma a iniciativa

e leva as follas que sobre el caen

augas abaixo á mar

as túas cellas son vencellos

apenas unha leve oración

que suca entre unha nube de silabas

para ir madurando

palabras que mastigas a culleradas

de palabras que se van trenzando

como cordas suspendidas

que xunto a ti forman un dindán.

 

 

san fins.

alá enriba en san fins

pasa unha labazada de aire

que manda Céfiro

mentres ollas

un mundo moi pequeno

que decide aproveitar un soprido

para acender cacharelas

fachos que sinalan

lindes parroquiais

ordenados por un díxome-díxome

que parece que non ten fin

abaixo nunha carballeira

o anhelo nada substitúe

e ante a mirada das bestas

median coa escuridade os pais

que levados polos seus fillos

tecen palabras de néboa

ordenadas por un dicidor

ata abandonar as súas entrañas

e ser entre o manto follas

para darlle de manter ás árbores.

 

 

a polemos.

 

tes que poñerlle un nome,

deus, paz, progreso, un nobre motivo

a liberdade

unha gran mentira

tes que darlle un fin político

para fixar os seus limites e condicións

que a poder ser antes de declarala

xa estes facéndoa

tes que apelar á lei do mercado

gastar as armas existentes

para poder vender outras novas

á guerra tes que poñerlle

unha data de caducidade

antes de que resulte absurda

antes de que resulte allea

tes que cegar ao corazón

para soportar

todos os seus danos colaterais

a brutalidade física e psicolóxica

todos os dereitos humanos

debaixo das montañas de entullo

da industria armamentística

todos os sangues inocentes

para beneficio das elites

xa chega!

desta quietude absoluta

a guerra se mira sen horror

como se non foras con ela

vítima e verdugo

quedan detidos para amedrentarse

séculos e séculos

mirando de fronte outra vez a Aquiles

armado ata os dentes

sen ningún escrúpulo

roubando para el a Briseida

ata cando a guerra e súa insaciable cólera

deshumanizada e de ira chea.

 

 

overtone.

 

cando chamo ao ceo

non para falarlle

nin pedirlle nada sequera

ou deter as nubes de medo

que como ás axitadas

de anacos de sal azulada

sobrevoan a miña cabeza

cando chamo ao ceo

e quedo mirándoo

agarímame os bordes da cara

un sol perverso

que bate no meu espello

nas miñas mans

afogase un barco de papel

nas bágoas dun fiel mariñeiro

cando o chamo

non é por falarnos

senón polo desexo de facelo.