arcadia.

 

dos fértiles fillos de Tomás

es a fecunda nai que os mece

ventre do horizonte

enchida de non lugar

que cegas de voluptuosidade

o rural de debuxos deformes

 

á túa beira resoan

pasos de corpos ausentes

distancias

nun territorio extenso

afastado e inconexo

 

fuches fermosa un día

e déixachete impresionar polo abismo

unha casa sen tellado construíches

enriba dun xardín de lirios

 

quédaste coa luz

da lúa crecente

que alivia a túa invernía

 

e ao abrigo

do teu manto utopía

das de mamar cos teus peitos

aos anhelados pensamentos

no teu berce

desbotando a teoría sen demora

para levar a arcadia verosímil

lonxe de todos os avernos.