alá enriba en san fins
pasa unha labazada de aire
que manda Céfiro
mentres ollas
un mundo moi pequeno
que decide aproveitar un soprido
para acender cacharelas
fachos que sinalan
lindes parroquiais
ordenados por un díxome-díxome
que parece que non ten fin
abaixo nunha carballeira
o anhelo nada substitúe
e ante a mirada das bestas
median coa escuridade os pais
que levados polos seus fillos
tecen palabras de néboa
ordenadas por un dicidor
ata abandonar as súas entrañas
e ser entre o manto follas
para darlle de manter ás árbores.
Ningún comentario:
Publicar un comentario