como os pensamentos que deciden
como as follas deixarse caer
o vento move as túas mans
como velas dun barco singrando
nun océano de palabras
palabras en silencio de palabras
unha gorxa que rompe
un cantil que para súa sorpresa
toma a iniciativa
e leva as follas que sobre el caen
augas abaixo á mar
as túas cellas son vencellos
apenas unha leve oración
que suca entre unha nube de silabas
para ir madurando
palabras que mastigas a culleradas
de palabras que se van trenzando
como cordas suspendidas
que xunto a ti forman un dindán.
Ningún comentario:
Publicar un comentario