femme

ela a miña nai,

a súa esposa deixounos,

nada máis terme

dixo que saia
por unha caixa de coitelos

e que logo viña

a culpa tívoa o autobús

e ela por subir nel

iso di todo o mundo

dende Galiza a Budapest.

moito chorou

de tanto que chorou

dicían que ao meu pai

lle encollera a cara.

cando viña de velar

chegaba a casa escorado

despois da travesía

como cuspido

das entrañas dunha balea

arroxado contra a porta

como un coitelo perdido
da miña nai

que mentres se desencravaba

chamaba eu por el

que viñera a axudarme,

a valerme pois tíñame encerrado,

preso a modo

por medo a que me fora como ela
e non voltara,

por medo a non topar a ninguén

á súa volta

por medo a toparse co medo.

vou xa vou ladrón.

logo abría e entraba

eu calaba e esperaba o seu discurso

con ansia

pero sen darllo a entender.

el achegábase a min

como quen ten frío

un frío que lle arrepiaba as carnes.

a luz fráxil da lámpada

tremía enriba do baúl,

a súa alma era unha sombra chinesa

movéndose na parede

enriba do son do nordés e o murmuro do mar.

¿ti quéresme verdade?

deixaba caer as sílabas
arrastrándoas entre os dentes

logo como un desmaio

sentaba na cadeira preto de min

abrazando coas súas mans

o ángulo da mesa,
facendose de noite na boca del,
entón saquei como si me queimara,

da súa chaqueta a chave
que me tiña preso,

o seu corpo parecía mastigado debagar

polo soño ate ser dixerido.

fóra ao lonxe

podíanse ver dende o mainel

os brelos das luces das casas

chiscando os ollos,

os cans ouvear no ventre da noite,

o meu pai tiña un durmir profundo

e un ollo aberto

eu tiña a chave e a porta aberta.

do porto subía a néboa

el de seguro xa espertara

e eu debíame de poñer triste,

pensando na soidade que o abordaría

iamos camiñando a beira dun túnel

que ao final parecía o fio dunha folla

polo que te ías metendo

un ollo de nai

que nos miraba dende alén do camiño

como a luz dun faro ao noso paso ,

o reflexo do porto dende alí

na súa man era unha folla longa

dun coitelo prateado

que encertaba o mar.