galana

da a volta
e mirase no espello
para baixalos ollos
á pía
alí mergúllanse
nun anaco de auga
dous peixes
de cor laranxa
ao miralo teito
lembra que quedáronlle
onte cando ía poñelos
nunha copa de cristal
a marea esta baixa
nas súas veas
a area enche a palma
da súa man
as gaivotas peteiran
a beiramar
as paredes da casa
desaparecen
nun abrir e cerrar
de ollos
todavia pode
comeza a amañecer
no hall
ela é forte
leva de loito toda a súa vida
e con seguridade a que esta
por vir
como agora
sempre canta
mentres dálle de comer
ás galiñas
e pensa na guerra
que ten pendente
que é o seu xardín
rápida enfrontase a el
armada ata os dentes
ata penetrar
no mundo floral
corta aquí o que sobra
asasina as malas herbas
todo moi de presa
pois non lle chega o tempo
fochica coas súas man na terra
as pedras que topa despistadas
de seguida cólleas
méteas nunha bolsa castigadas
e para que non escapen
átaas ben
ao erguerse
case desfalece sufocada
a súa cara vermella
como un tomate
mirase no espello do lavabo
as súas mans en xerras
agarra a súa contornada cintura
¡que cousa rara, que calor sufocante!
todavia podía
os peixes xa son
dúas ás de bolboreta
flotando na pía.