torpeza.

non te vaias sen antes afogarte

destas estrañas flores de húmidos pétalos

despois de bebelo meu sexo

entre as nosas ruínas

neste bosque de hedra

deixa cas miñas coxas impasíbeis

pazan na herba humillada

e salga este manancial entre as miñas pernas

para regar as flores que nacen

entre o esterco

deixa que agoche a miña desvergoña

como un funesto infante

que abre os seus brazos rotos

para ser levado pola tormenta

aínda durmido

entre as pernas da súa amante

despois de dicirlle: que ela é o que máis lle interesa

non hai soño nin pereza

que deteña o medrar das flores

como chulos dunha noite

sostendo nas súas mans

unha navalla de afiado fío

fanse sitio entre esta fatiga

eu espero de ti todo o que ti de min esperas

algo noso irrexeitable volvera á terra .