erecto.

no patio penduran no tendal

ás de paxaros a secar

e o sol descende avergoñado

cara ó solpor

para pousar nas túas palpetras

e escurecerse

eu coñezo a sensación

de acariñar os corpos lóbregos

ofrecidos nun complot

sen ningún auxilio

amo esta profesión

dar para empobrecerme

ensaiar unha e outra vez

as sombras nas paredes

fulminadas

caendo de xeonllos ante min

xogo a verme no pescozo

das aforcadas chaquetas

que penden nas perchas do armario

quen é?

o meu verdugo durme enfronte

no caixón dos calcetíns

despois de esfollala primavera

sen ningún reproche

cando me visto ven onda min

deixándome co pasado

roubándome o presente

apoiase nas miñas espidas cadeiras

para encomeza lo rito

un só movemento

acende os nosos cheiros

para xuntos mollarnos

enfilando ata o corazón

amor abre as pernas

camiña polo bordo

ata a vertixe lamendome

desfacéndome no teu cuspe

amor mata tódolos espectros

debuxa con sal nas miñas nalgas

o teu nome

para contarnos antes de matar

as anatomias

tódalas palabras que calamos.