mércores, 2 de decembro de 2009

lila


dubídache algunha vez?. eu non
ti de ti, si?
ti roubáchesme, soubéchelo
e sabias que algo de min morría en ti
para non espertar xamais
xamais
ti roubáchesme pois algo de min esta morto
só e baleiro
atravesado por esta dor
mal prestada polo tempo
déixame as túas mans para lavarme
fálame para aforrarme as palabras
para convencerte de que algo de min esta morto
e pensa comigo que dincho todo
o que non fun capaz
o meu silencio tamén
tódolos meus bos pensamentos
e tampouco abondou
tan fácil como confundir
o corpo cunha embarcación
tan sinxelo dicir que si
tan difícil como esquecer
o son dos pensamentos
preguntar por alguén cando non esta
deitarse indefenso
para convidarme a saír de min mesmo
antes de intercambiar a carne
por unha promesa que adquirín
antes de nacer
unha lectura anterior a ser lida
a urxencia de facer as cousas
antes de facelas
para descubrir que non estamos seguros
dubídache algunha vez
de que eu só quería confesarche
que os soños teñen o color do alivio.
unha promesa imposíbel de cumprir.

4 comentarios:

Anónimo dixo...

Brillante escena estética e emocionante texto parecen feitos para si.do bo..bó.
Deica.

Anónimo dixo...

B R A V O

Eu dubidei. E vosoutros leitores? E vôce?

Saúdos...

Por certo fun eu o do imprudente verso de "vai t..."

Son covarde e mais te leo sempre. Estropear unha obra, en fin non ten perdón. Sintoo... Saúdos. Pareciam de xustiza facelo por aquí.

Sempre teu, G.P.M. Supoño que xa o sabrías. Nunca é tarde... cando a dita é boa.

Anónimo dixo...

Peró, que caralho vem ser isto? Alguem que suplanta identidades ou que rouba ás deidades?

Peró, que caralho vem ser isto?
Alguem irreverente e genial ou
que rouba as ás sem senso?

Meu, es un eu-genio!

M.P.G.

gambia dixo...

Celebro que vocë encontre una palavra para jogä-los tempos de hoje e dizer taö claro a sua opinhäo.
Obrigado.