lobos

baixo outra pel ofrécennos
a inferioridade da forma
unha sociedade de palabras alleas
renunciar aos poderes do clan
ca obriga de irmos as costas
levando esta irracionalidade
máis envolve o noso corpo un latexo
de sermos comestos polos licántropos
sacarnos a nosa salvaxe condición
para seguirnos a sacrificar
unha fala que pide hospitalidade
na súa propia casa
e dende un balcón propio
tender a nosa dote ao sol para que seque
ou nos momentos de lecer
darlle de beber ao océano
mentres as frases esperan polo ton
para acentualas prudentemente:
aínda desoímos as nosas débedas
coma se estiveran por ser
e pola contra construímos á linguaxe
facéndoa sempre nova pronunciándonos
con un respecto antigo
que acariña a mare e a estremece
ata golpearnos a súa resaca
que vai licuando a espera
de sermos dereito e natureza
a bala de prata
para non estribar nun país murcho
e esquecido de seu
senón eternamente na súa lingua.